Het Geluk Project

Het Geluk Project

vrijdag 31 december 2010

Vleugels


We lopen samen in het bos. Ik zie niks, zij ziet alles. Met gebogen hoofd, schoppend door de bladeren lopen we samen op. Ik ben stil en zij luisterd. Ik ontplof van machteloosheid en de terugvallen rijgen zich aaneen. Ik ben in mijn eigen wereld, zij kijkt naar de wereld.

Ze kijkt me aan en zegt: "kijk daar, daar op de grond". Ik zie niets anders dan verdorde bladeren en droge aarde. Een massa van grijs tot zwart kleurt mijn wereld. Een zwart gat waaruit ik probeer te klimmen. Ik ben het klimmen zo moe en er komt geen einde aan. Iedereen om mij heen roept dat er een einde aan komt en dat het goed komt, maar ik zie het niet, ik voel het niet, het lukt me niet.

"Kijk" zegt ze nog een keer. "Een veer van een Gauw". "Ja, en?" denk ik, "lekker belangrijk". Ze bukt zich om de veer op te pakken en zegt": ïk geef je deze veer, een veer van een vleugel, omdat je nu zelf geen vleugels hebt. Deze veer helpt je tot je je eigen vleugels weer hebt". Ik pak de veer aan. Zwart met een blauwe gloed.

Dagen worden weken, weken worden maanden en al die tijd heeft die veer in mijn portemonee gezeten. Elke dag had ik de veer bij de hand. Het werd een symbool, een anker, een kracht die ik zeker kon gebruiken wanneer mijn wereld donker en onzeker was. Een houvast of een talisman tot mijn eigen vleugels klaar waren om de wereld te zien van licht en liefde. Met kleine stapjes ga ik vooruit, onderneem nieuwe dingen, leer accepteren en al die tijd was de veer erbij.

In de afgelopen maanden heb ik gevladderd en gewapperd met mijn vleugels om steeds meer zekerheid te krijgen in het leven. Maar nu is het tijd om mijn nieuwe vleugels te gebruiken. Het moment is gekomen om van haar, die aan mijn zijde meeliep in mijn donkere periode, afscheid te nemen. Emotioneel maar dankbaar dat dit moment gekomen is en dat mijn leven vol kleur en liefde meeneem in mijn vluchten in het leven.

Ik overhandig haar een cadeau. Ik zeg: "het heeft me zo goed gedaan, maar nu heb ik de veer niet meer nodig. Ik heb mijn eigen vleugels. Misschien dat jij een veer kan gebruiken". Ze schiet vol en zegt: "het kindje in mij kan best een veer gebruiken"



Met enorme dank van inspiratie van M. van wie ik het verhaal van de veer mocht gebruiken. Soms kunnen we even niet vliegen en vladderen we ongeduldig door het leven. Maar soms door een klein gebaar weten we dat de Engelen bij ons zijn, ons helpen waar ze kunnen, dag en nacht. Wees dankbaar voor liefde, voor kracht en licht in ons leven en we doen de Engelen geen groter plezier om Liefde te delen.

Ik wens iedereen een Liefdevol, Zinnenprikkelend, Voedselrijk en een Gezond 2011

zondag 3 oktober 2010

Toewijding


Toewijding, een nieuw boek geschreven door Elizabeth Gilbert, auteur van Eten, bidden en beminnen. Een prachtig boek dat verfilmd is met in de hoofdrol Julia Roberts en binnenkort uitkomt. Een film die ik zeker wil zien.

Toewijding is het vervolg op een persoonlijke en spirituele reis van Elizabeth van 9 maanden en uiteindelijk in Bali terecht komt. Daar ontmoet ze de man waarmee ze haar leven mee wil delen. Ze besluiten zich te vestigen in Amerika maar daar aangekomen, wordt haar partner gearresteerd en het land uitgezet. De enige oplossing is om te trouwen, iets waar ze beide voor terug deinzen, gezien hun eerdere dramatische scheidingen.

De charme van het boek is de zoektocht over het huwelijk. Welke gebruiken in verschillende landen, wetten en regels, kerk en maatschappij en de geschiedenis van de oorsprong van het instituut huwelijk. Feminisme, homo huwelijk en bruidsmeisjes komen voorbij. Zo treffend en eerlijk geschreven, wat weer tot nadenken aanzet.

Voor mij was het een verrassing waar het over zou gaan. Ik had zeker niet verwacht hoeveel ik hiervan zou leren. Als klein meisje droomde ik al van trouwen. Mooie witte jurk met lange sleep, prachtig boeket in mijn handen en de schitterende ketting van mijn oma om mijn hals. Ik zie mijn vader me naar het altaar brengen, waar mijn toekomstige echtgenoot mij stralend aankijkt. Genodigden prachtig gekleed en een feest tot in de kleine uurtjes. Nou dat was het wel z'n beetje.

Helaas en verdietig is mijn droom niet uitgekomen. Ik heb 2x samengewoond (dus niet officieel getrouwd en dus niet gescheiden)en beide keren hoopte ik eens voor het altaar te staan. Het gaat verder dan lief en leed delen. Het is voor mij een diepe, intense behoefte. Iets wat ik niet kan omschrijven. Het is een oergevoel. Het is niet alleen je uitverkoren voelen of de verstrengeling van compleet zijn tot zorgzaamheid en verbondenheid. Vrijheid en veiligheid, gesprekken en geintjes, hard werken en relaxen. Samen zijn en samen voelen, ook al doet ieder zijn eigen ding. Vertrouwen, zekerheid en eerlijkheid, doordrongen in al je cellen van je lichaam en in de ziel.

Wat me het meeste raakte in het boek en duidelijkheid geeft in mijn ervaring (zeker de laatste) is het hoofdstuk "hoe is het gebeurd", het gevaar van onschuldige vrienschap. Ik zal niet in detail treden, maar vanaf toen was de verbondenheid weg. De veiligheid werdt aangetast en je bent ontredderd en in alle pogingen te blijven drijven op de woeste golven van je bestaan, zak je weg in een zwarte pijlloze diepte. Argwanend, jaloezie en diepe teleurstelling is het gevolg.

Dit boek sterkt mij in mijn overtuiging dat een huwelijk meer is dan een boterbriefje en voor mij meer inhoud dan het voor andere zal zijn. Ik geloof in de kracht die het geeft, voor jezelf, je partner en de buitenwereld.

Dit boek geeft me weer kracht om te geloven in mijn dromen, mijn waarde en zelfrespect. De kracht om te geloven in de liefde die ik te geven heb. De kracht dat ik ook recht heb om mijn mening en die durf te uiten. Recht heb om mijn leven vorm te geven zoals ik denk dat het goed is voor mij. Recht om gehoord te worden en fouten te maken. Vertrouwd, geliefd en bemind te worden door diegene waarmee ik mij verbind.

Een boek dat ik zeker kan aanraden en voor mij weer een stapje hoger in het avontuur dat "leven" heet.

zondag 26 september 2010

Zon, zee en strand in Turkije


We hebben er lang naar uitgekeken en gespaard, maar eindlijk was het dan zover. Een meiden vakantie. Op naar zon, zee en strand. Uitrusten en bruin worden, lekker eten en drinken en vitaminen opdoen van de zon.

Eindelijk zijn we geland. Ik kan de grond wel kussen. Niks geen aswolk of stakingen, we zijn aangekomen. Nog een paar uurtjes in de bus voor dat we bij het hotel zijn. Geeft niet, we zijn er, het feest kan beginnen.

Het is half een wanneer we inchecken. Nadat we de koffers op de kamer hebben gebracht gaan we in de buurt wat drinken. Het is lekker warm en een drukte van belang op straat. We genieten van een lekker glas wijn bij Que Pasa. De obers zijn blij met ons en we dollen wat. Het is happy hour dus twee voor de prijs van een, en de eerste cocktail van de vakantie is "Sex on the beach". Er zullen vele volgen. Ik krijg een gevouwen roosje (your so sweet) van de cocktailmaker Eddie. Het schatje.

Ik word wakker van de fohn. Onze eerste nacht hebben we prima geslapen. Angelique is al rond half zes wakker geworden van het ochtend gebed. Grrrrr. Ik niet, ik slaap door alles heen. Op naar het ontbijt en de koffie. Lekker vers turks brood, jam, pasta, honing, salades, sapjes, gebakken of gekookte eieren, fruit. Alles is er. Met de laptop op schoot zitten we aan het zwembad en skypen met Nederland. Na de lunch gaan we naar het strand. Handdoekje mee en zwemmen maar. Het water is heerlijk warm en we kunnen wel blijven dobberen. Lekkere golven en wat rotsen, maar wat geeft het, we genieten.


En genoten hebben. Ons lichaam 3,5 uur laten verwennen in de Haman. Sauna, scrubben van top tot teen, schuimmassage, oliemassage en een gezichtsmasker. We zijn als herboren en hebben vleugeltjes gekregen. Een dagje Antalya met de prachtige watervallen, een boottochtje en een bezoek aan een moskee. Natuurlijk geheel met hoofddoek en rok. Ons nachtelijk avontuur bij de romijnse overblijfselen en een prachtig uitzicht over Alanya by night. Voor onszelf een zilveren ring gekocht en geshopt voor de thuisblijvers.



Aan aandacht hadden we geen gebrek. Soms tot vervelends toe werden we aangesproken. Ze schatten on 25 jaar (Yes, ik lig nog goed in de markt),we zijn zussen met prachtige blauwe ogen. Diverse date's hebben we af moeten slaan. Heerlijk die aandacht. Geeft toch wel een goed gevoel aan ons persoontje.

Ook genieten was de gewone koffie, turkse koffie, de glazen wijn en de verschillende cocktails van Eddie. Voor twaalf uur lagen we niet op bed.





We zijn weer terug in Nederland. Het warme en zonnige Turkije met 40 graden of hoger hebben we achter moeten laten. We werden bij het hotel Acar door iedereen geknuffeld en gekust en uitgebreid uitgezwaaid door Eddie en consorte. Ik bibber van de kou, maar ben blij dat ik gezond en wel bij mijn girls en boys ben. Ik geniet na van een prachtige en geweldige week in Alanya met mijn beste vriendin.

maandag 13 september 2010

Romantica

Ik ben een hopeloze romantica. Ik wil op handen gedragen worden, behandeld worden als een prinses en aanbeden worden als een koningin. Nee, meer eisen heb ik niet, behalve een man die op zijn knieën mij ten huwelijk vraagt en een prachtige ring van titanium aan mijn vinger schuift. Geen diamanten of bling bling, maar oersterk en onverwoestbaar en de kleur is niet relevant.

Als locatie heeft hij een romantisch hotel uitgezocht en de bruidsuite geboekt, als voorschot op de huwelijksnacht. Bij aankomst staat de champagne al klaar in de koeler en in de badkamer, waar het bad reeds is gevuld met water met daarop drijvend rode rozeblaadjes en een tiental kaarsjes die branden en ik hoor een muziekje op de achtergrond om de sfeer helemaal compleet te maken. Prachtige zachte handdoeken liggen voor ons klaar in zachte tinten. De kamer is modern maar romantisch ingericht, precies waar ik van hou. We kleden ons langzaam uit. Ik hem, hij mij en wanneer we bij het laatste kledingstuk zijn kunnen we niet meer van elkaar afblijven. Zoenend, strelend, lieve woordjes prevelend stappen we samen in bad. Ik zit met mijn rug tegen hem aan en voel zijn borsthaar tegen mijn rug kriebelen. Hij kust liefdevol mijn oren en mijn hals en fluisterend hoeveel hij van mij houd. Onze temperaturen stijgen van opwinding en het warme water.

In het restaurant wacht een vier gangen diner op ons en we kleden ons aan. Manlief een strak zwart pak, roze overhemd van de laatste mode en glimmende nieuwe schoenen. Ik heb voor deze gelegenheid een zwart jurkje aan met dunne bandjes en een v-hals. Een simpele ketting van zwarte edelstenen hangt tussen mijn borsten en nylons met naad en stiletto hakken maken het geheel af. Door de garant worden we naar onze tafel gebracht. Trots loop in naast manlief. De eerste gang is een zelfgemaakt boerenpaté met cranberry saus met warm geroosterd brood. We drinken witte wijn en keuvelen wat. Licht gebonden asperge soep is de tweede gang en onze glazen worden goed in de gaten gehouden. De spanning stijgt of van de wijn of het naderende hoofdgerecht. Ik voel me licht in mijn hoofd maar ik ben volmaakt gelukkig. Ik zie alleen ons tweetjes, ga volledig in ons op. Ik hoor muziek op de achtergrond en het geeft daardoor een ontspannen en gemoedelijke sfeer. Gevoelens van verliefdheid overspoelt me, volledige adoratie en sensatie zindert door mijn lijf. Manlief staat op. Hij knielt naast me en kijk me diep in de ogen aan met een glimlach op zijn gezicht. Teder pakt hij mijn hand en in de zaal verstommen de gesprekken. Iedereen staat stil in afwachting wat er gaat gebeuren. De ober balanseerd met een dienblad met glazen en een andere ober zet zachtjes het hoofdgerecht bij ons op tafel. Ik zie niets van dat alles. Mijn ogen zijn gefocust op manlief. Mijn hart bonkt en slaat over. Eindelijk is het dan zover. Zo lang heb ik er op gewacht op mijn prins, mijn alles. Eindelijk wordt mijn grootste wens vervuld. Hij pakt het doosje uit zijn zak en maakt het open. Verwachtingsvol kijk hij me aan en vraagt of ik …….

Met een klap wordt ik wakker. Volledig gedesoriënteerd. Ik kijk naar mijn hand, maar zie geen ring. Het was een droom. Levensecht, maar een droom. Ik ruik de rozeblaadjes en voel me licht in mijn hoofd. Het was maar een droom.

zondag 22 augustus 2010

Nieuw begin


De weken zijn voorbij gevolgen. Zo sta je bij de afscheids Musical "Cash" van de boys en voor je het weet begint morgen een nieuw tijdperk, het middelbaar onderwijs. Alle boeken zijn binnen en gekaft. Agenda's zijn in huis, evenals pennen, rekenmachines, rugzakken, passers, mappen, schriften, woordenboeken en andere frutsels. De nieuwe fietsen staan in de schuur en de afspraken zijn gemaakt om met elkaar mee te fietsen op de eerste schooldag. Het is rete spannend. De zenuwen gieren hier door het huis. De favoriete kleding ligt schoon in de kast, want de eerste indruk moet wel goed zijn. Zoon een is al twee weken druk of alles wel op tijd klaar is en wat hij aan wil trekken. Zoon twee wil het woord school niet meer horen en is zenuwachtig.

De vakantie is weer voorbij. Heerlijke weken hebben we gehad. Zwemmen, shoppen, wandelen, lezen, BBQ'en en 3 weken genieten op de camping in Doorn. UItslapen was favoriet, de afwas was reden voor bekvechten, de eerste disco voor de boys, volle bak bij de bingo (helaas geen prijs), avondje gratis film, avondjes hangen bij vrienden met een wijntje. Genieten van het bos en de natuur. Af en toe een flinke bui maar over het algemeen prima weer om lekker voor de tent te zitten. Dagje Rizla racing Assen. Kokkerellen op de skottel, croissantjes uit het oventje, een avondje uit eten, bbq'en met de familie.

Inmiddels is mijn operatie achter de rug. Het is prima gegaan. Oh ja, ik was erg nerveus en wilde het op het laatste moment nog afzeggen. Maar ik heb het gedaan. Met hulp van vrienden die gebracht en gehaald hebben, op de boys en de honden hebben gepast omdat ik een nacht moest blijven, bezoek dat ik kreeg met lekkere roze koeken, chocola en natuurlijk een ballonnetje aan mijn bed. Mijn moeder die boodschappen voor me deed en elke dag belde. Het is nog steeds erg gevoelig en ruiken doe ik nog niet, maar herstel duurt 6 weken, dus ik heb nog een paar weken te gaan.

Ik wil mijn vrienden bedanken voor de heerlijke vakantie in hun caravan. Voor jullie hulp ondanks de moeilijke periode waarin jullie zitten. Er voor mij zijn wanneer er tranen zijn en ik het even niet zie zitten. We elkaar helpen waar we kunnen. Een lach en een traan en een glas Martini. Op naar de volgende vakantie.

woensdag 30 juni 2010

Aankomende brugpiepers


Deze week staat in het teken van het afscheid nemen van groep 8. Mijn beide kanjers staan voor een groot moment. De afgelopen weken werdt er voornamelijk geoefend voor de Musical "Cash", maar het definitieve afscheid, daar waren ze zich niet echt van bewust. Ja, er werdt wel over gesproken, maar het was maar bijzaak. De Musical was het Grote moment.

Zowel kanjer een als kanjer twee hadden dezelfde rol, zwerver, genaamd Rick Rijk. Weken lang werdt er thuis naar liedjes geluisterd, pasjes geoefend, kleding bij elkaar gezocht en dat allemaal zonder dat ik er iets van wist. Maandag avond was dan voor kanjer een het grote moment. Nee, zenuwachtig was hij niet. Mijn ouders en vriendin zakken op de stoelen met een glaasje fris in de hand, want warm was het wel. Geweldig, wat een show. Na de pauze het officiele gedeelte met een praatje van meester Sander en het afscheid van de juf met een persoonlijk tintje. Een witte roos, een bijbel, een klavertje vier en een resente klassenfoto, zo stapt hij het podium af.

We drinken nog iets, maak nog een paar foto's en roep tegen andere juffen, tot morgen hé en zo zijn we om kwart over 10 weer thuis.

Kanjer twee is dinsdag aan de beurt. Die was zeker zenuwachtig. De generale repetitie ging niet helemaal vlekkeloos en vanavond moet het toch goed gaan. Om zes uur vertrekt hij al naar het Oosterlicht College, waar de Musical wordt gehouden. Daar is hij wel trots op, want dat is zijn nieuwe school. Mick hobbelt er een half uurtje later achteraan om folder uit te delen bij de deur.

Zus en zwager zijn vandaag van de partij. Gewappend met veel vocht gaan we vlak voor aan zitten. Sam zien we staan achter de schermen met een serieus gezicht. We steken onze duimen omhoog. En dan gaat het beginnen. Het is dezelfde show, maar toch weer anders. De liedjes klinken bekend, maar de dansjes zijn weer anders. Echt een top show.

Na de pauze wederom het officiele praatje van meester Sander en een gedicht voorgedragen door de juf met alle namen van de kids verwerkt. Een voor een worden ze naar voren gehaald, knuffel, bijbel, roos en natuurlijk de groepsfoto. De tranen vloeien rijkelijk en menig ouder kan zijn tranen niet bedwingen. Zo ook ik niet. Gelukkig krijg ik een zakdoekje.

We nemen nog wat te drinken en ik neem afscheid van alle leraren en leraressen. Ik bedank ieder voor de inzet voor mijn kanjers en het geweldige resultaat."Nou moeders, alle eer gaat naar jou. Door jou zijn ze zover gekomen, door jou inzet, betrokkenheid en aandacht beginnen jou kanjers aan een mooie toekomst". Aldus mevrouw Kortlever. Hup, daar komen de tranen weer.

Ik ga mijn boys zoeken en tref ze aan met alle klasgenoten in het omkleed lokaal. Huilend hangen ze om elkaar. Mascara's lopen over de wangen en zakdoeken zijn niet aan te slepen. Jongens, meiden, alles huilt. Bekertjes drinken worden aangegeven en ouders geroepen om de ze een beetje tot bedaren te brengen. Ik probeer ze te troosten, maar heb ook last van waterlanders.

Vandaag was de laatste dag op school. Ze mochten wat later beginnen en dat kwam goed uit, want uitgeslapen zijn we niet. Om 12 uur ben ik op school en zie dat beide klassen van elkaar afscheid nemen. Met betraande ogen gaan ze weer naar de klas. Ik sta in de gang en zie door het raam hoe kanjer een op tafel ligt te huilen. Iedereen huilt, zo ook de juf. Wanneer de deur open gaat, vraagt ze om hulp. Nog eenmaal een groepsknuffel. Ik loop langs verschillende kinderen, troost ze en veeg tranen van de wangen.

Vanavond was de BBQ van kanjer twee. Bij Lexmond bij de juf. Wanner we als ouders aankomen om acht uur, vloeien de tranen weer. Ze weten dat het nu echt het einde is. Er is muziek, drinken en eten. Ze kunnen lekker zwemmen. Ik geniet met een bekertje rosé. Maak foto's en dans op de muziek, knuffel een lieve moeder en praat hier en daar. Kanjer een is ook bij en probeert mij in het water te gooien. Helaas ligt hij er zelf in.

Het is voorbij, over en uit. Nog eenmaal een knuffel voor iedereen. Een geweldig afscheid voor de kinderen en de ouders. De juf gaat genieten van alle cadeau's en de foto's.
We kunnen terug kijken op een geweldige ervaring, een groot feest en een hechte groep. Namens mijn kanjers: bedankt voor alle vriendschap.

Musical Sam 2010

vrijdag 18 juni 2010

Technologie

Het zat er al een tijdje aan te komen, maar het is zover. Mijn oude laptop heeft het begeven. Na 6 jaar trouwe dienst hebben wij afscheid moeten nemen. Ook van enige bestanden die helaas verloren zijn, maar niet getreurd, de meeste is bewaard gebleven.

Ik met zus vandaag op jacht naar een nieuwe laptop. En wanneer je dit leest, zijn we dus geslaagd. Een prachtige laptop met alles erop en eraan. En zoals gebruikelijk bij de van Brussels hadden we weer een meevaller. Een letter verschil levert ons 90 euro voordeel op en tel daarbij de korting op, nou dan mogen we niet klagen. Kunnen wij er wat aan doen dat ze een duurdere versie meegeven? Gierend van de lach rijden we terug naar huis.

De eerste stappen zijn gezet en ik ben weer online. Kan mijn boek verder gaan schrijven om deze uitgave terug te verdienen. Het is even wennen aan de toetsen die het allemaal doen, maar ik ben er happy mee.

maandag 14 juni 2010

Ons Pientje

Onze kleine meid is een dame geworden. Onze stuiterbal weet niet wat haar overkomt. Wat menig hondenbezitter weet, wanneer ze van puber in een dame veranderd. Ze is loops. Niet te vroeg en niet te laat. Het is gewoon de natuur. Volgende week wordt ze een jaar, dus opletten maar, want voor je het weet is ze zwanger.

Maar we hadden een leuk evenement in de planning voor zondag. De Podenco ontmoetingsdag in Amersfoort. Altijd weer een geweldig festijn. Alle soorten windhonden uit alle hoeken van het land komen hier naar toe. Ik besluit om de gok te wagen dus ook wij zijn van de partij. Het beloofd een mooie dag te worden.

Wanneer we aankomen is het al aardig druk. Overal waar je kijkt zijn Greyhounds, Galgo's, Podenco's, Italiaanse windhondjes, een naakt hondje, grote honden maar ook hele kleintjes en natuurlijk zijn ook andere honden van de partij. Ons honden nichtje Merel is er vandaag ook bij. Mick heeft Anne, Sam Merel en ik Pien. Netjes verdeeld.

Overal zijn kraampjes van organisaties voor honden in nood in binnen en buitenland. Lootjes trekken voor een goed doel en altijd prijs, leuke hebben dingetjes zoals sierraden, tassen, dekjes voor de honden, riemen en halsbanden, lekkere hapjes voor de honden, glas in lood hangers van greyhounds. Er zijn ook honden die wachten op een lekker mandje in Nederland. Prachtige exemplaren en zo lief. Je wilt ze allemaal wel meenemen. Ook een schattig Galgo puppy, helemaal wit met een zwart oogje, die heerlijk ligt te slapen.

Op het omheinde veld kunnen de meiden los. Wat een geweld aan snelheid is er al te zien. Merel moet nog even aan de lijn blijven, maar strakjes mag ze ook los. Anne heeft het al vaker meegemaakt en sjokt wat rond, snuffelt bij andere in tassen op zoek naar lekkers. Ze houd ons goed in de gaten. Weg kan ze niet, de dames van de hekkendienst houden alles in de gaten. Voor Pien is het chaos. "Jeetje, wat moet ik nu doen?" lijken haar ogen te zeggen. Maar al snel loopt ze Anne achterna. Wij zakken lekker in het gras en genieten van al die honden. Pien komt ons regelmatig opzoeken om te kijken of ik niet weg ben. Stel je voor zeg, dat je het vrouwtje niet meer kan vinden. Al snel heeft ze in de gaten dat heel veel honden hard lopen en ze besluit ook om de gang erin te zetten. En ze gaat als een speer. Met 4 pootjes van de grond in een gestrekte lijn vliegt ze het veld over. Als ze achterna gezeten wordt komt ze dekking zoeken. Met haar tong op de grond schurkt ze tegen me aan. Ze geniet van alles en hup weg is ze weer. Voor Merel gaat het allemaal te snel en hobbelt lekker om ons heen en vermaakt zich met een bal.

Het is geweldig om te zien hoe alle honden genieten. Ze spelen, rennen, snuffelen en ja ook wordt er af en toe een flinke snauw gegeven. Baasjes die de honden aanzetten om te spelen, foto's maken, picknicken en praten met andere windhond liefhebbers. We drinken lekker wat in de kantine, kopen een mooie halsband voor Pien en een mooie deken en een fles rosé voor een goed doel. Anne zoekt voor 50 cent brokjes in een ballenbak. Pien jat een kluif uit een ton en Merel loopt vrolijk mee.

Na nog een rondje op het veld is het 3 uur en gaan we weer op huis aan. De kids willen nog blijven, maar het is mooi geweest voor vandaag. Wanneer we wegrijden hoor ik twee bonken achterin. Anne en Merel liggen languit. Pientje ligt op schoot bij Mick.

S'avonds is alles in ruste. Merel ronkt op de bank, Anne op de stoel en Pien op de rugleuning van de bank. Ze zijn helemaal stuk van deze geweldige dag. Ik heb genoten, oude bekende gezien en praatjes gemaakt. Ik heb opgelet en er is niets met Pien gebeurt. Op hoop van zegen. Over 2 weken is er weer een dag van Greyhounds in Nood in Amersfoort en ga daar zeker weer naartoe.



Kijk voor een impressie van deze dag op: www.spaansehonden.info/web/nl/meeting2010

vrijdag 28 mei 2010

Mijn zorgstelsel

Vanaf de zomer 2009 tob ik met mijn lichamelijke gezondheid. Het begon met een klein hoestje, iets meer hoest tot de longen uit je lijf hoesten. De constatering van de huisarts "longontsteking". Kuurtje. Gewoon doorgaan Gab. En zo blaf ik mezelf gekneusde ribben. Toch maar weer naar de huisarts. Hij besluit mij door te sturen naar de longarts. "Bel maar voor een afspraak met een leuke arts", zegt hij grappig. Hoestend en proestend neem ik afscheid.

Ons dichtsbij zijnde ziekenhuis is in Nieuwegein. Ik bel voor een afspraak. Het liefst zo snel mogelijk. Binnen anderhalve week kan ik terecht. Niet te geloven, zo snel. Nu maar hopen of het een leuke vent is. Nou, het is niet mijn droomman, maar hij heeft wel humor. Na wat vragen doorgenomen te hebben, foto maken, bloed afnemen en een afspraak voor een bronchoscopie ga ik weer huiswaards. Mijn hoofd tolt van alle informatie en mijn ribben doen zeer van het onophoudelijk hoesten.

Inmiddels zijn we maanden verder. De bronchoscopie is geweest (echt nooit meer), uitslagen zijn binnen. De dag vergeet ik nooit meer waarop ik met zinderende angst naar de afspraak ga voor de uitslag. Angst voor de vreselijke ziekte die kanker heet. Het houd je s'nachts wakker, maalt door je hoofd als een plaat die blijft hangen, het houd mij in een greep en kan het niet losmaken. Alle senario's zijn op internet opgezocht, ben dagen van slag en trek me terug in mijn eigen cocon. Wil niemand zien en spreken. Ja, een iemand, maar die is er niet.

Ik zit alleen tegenover de dokter, die glimlachend mij aankijkt. "Is de GGD al bij je thuis geweest?" Ehh, nee. "Grapje", zegt hij, "je hebt kinkhoest". "Kinkhoest?", zeg ik verbaasd. "Hoe kom ik daar nou aan?". Niet relevant. Krijg een recept voor medicijnen. Over twee maanden terug komen. Tien minuten later sta ik weer buiten.

Twee maanden later een andere arts Dr. Maas, die voorsteld om op astma te testen, andere medicatie en verdere onderzoeken ij de KNO arts. Tien minuten later sta ik bij de balie van de KNO. Andere halve week later kan ik terecht bij Dr. Hakim. Na een check in mijn keel, neus en oren komt onverwacht het woord "operatie". Hé? "Uw neusschot staat scheef. Het beste is een operatie". Afspraak maken voor een CT-scan en over twee weken terug voor de uitslag.

Vandaag zijn alle afspraken voor de operatie gedaan. Intake gesprek, bloeddruk, gewicht, hartje luisteren, opname balie, gesprek volgende verpleegkundige. Er is een wachtlijst en ongeveer over zes weken moet het dan gaan gebeuren.

Wat begon als een hoestje waar niemand wakker van zou liggen eindigd met een neusoperatie met een nacht in het ziekenhuis. Ik ben verbaasd over de rompslomp die alles met zich meebrengt, zoveel verschillende gezichten, medicatie, afspraken op afdelingen en de parkeerautomaat die mijn chipknip volledig leeg eet.

Ik hoest nog steeds. Daar valt niets aan te doen. De week van de operatie zal ik me weer terugtrekken in mijn cocon. Zo ben ik. Tot die tijd geniet ik van de dingen die ik doe. In ieder geval ‘alleen’ maar een operatie, en niet de gevreesde ziekte die zoveel mensen treft! Een pak van mijn hart, opluchting en een joehoe gevoel overspoelen mij als ik naar de parkeergarage loop.

dinsdag 18 mei 2010

Wandelen

Vriendin komt langs. "Met je luie reet van de bank af", zegt ze. Ze heeft gelijk. Ik bivakeer al te lang op de bank, doe weinig, behalve het noodzakelijke. In en in moe, slaap veel maar uitgerust ben ik niet. Eet omdat het echt moet, maar niet van harte. Mijn gewicht bereikt een kritiek punt en dat kan ik er niet bij gebruiken.

Na de koffie de honden in de auto. Het is nog prachtig weer, beetje wind en een prima tijd om te lopen. Op ons gemakje kletsen we wat, kijken om ons heen naar de boten die langs varen en ze kan niet genoeg krijgen van de snelheid van de meiden die elkaar achterna zitten. We omzeilen de kuilen en de meiden die langs ons racen.

We zijn al bijna aan het einde van het rondje put wanneer we een jonge man tegenkomen met een rhodesian ridgeback. Een pracht exemplaar, zo ook de eigenaar. We kletsen wat over de soorten honden, hoe oud ze zijn, namen gaan over en weer. Hij vraagt of hij met ons op mag lopen. Natuurlijk, vinden wij helemaal niet erg.

Hij sjanst wat af, is grappig, adrem, leuk om te zien en prachtige ogen. Vriendin knipoogt. Ik weet wat ze bedoelt. Onuitgesproken. Anne rolt door een nieuwe koeienvlaai om ook een lekker luchtje op te doen. Gatver. Dat wordt voor mij het water in om haar enigzins toonbaar te maken. Hoe charmant is dat tegenover een potentiele vent. Vriendin en vent keuvelen wat en ik sta er te ver vanaf om te horen waar het over gaat. Onder het genot van een sigaretje babbelen we nog verder.

We zijn aan het einde van het 2de rondje gekomen en staan bij de auto's en ik trek de stoute schoenen aan. "Zin om een keertje een kopje koffie te doen?". "Ik heb je nummer al gekregen van je vriendin, dus ik laat wat van me horen" zegt hij. Oh, ook goed. Ik wacht het af. Vriendin en ik giebelen in de auto. Wat een toeval, leuke man, mooie hond en woont nog in Vianen ook. Gekker moet het niet worden.

En het wordt nog gekker. We zijn koud thuis of het eerste smsje komt binnen. Hij vond het geweldig, gezellig, spannend, ik was lief en aardig, maar hij moet nog even iets vertellen. Hij heeft een vriendin, houdt van stoute dingen, maar wil graag afspreken. Oeps!!

Inmiddels zijn we 5 smsjes verder. Hij wil contact houden, goedemorgen, lekker geslapen?, laten we gaan wandelen en koffie drinken en de xxxxxx zijn niet meer te tellen. Na het 3 smsje, stuur ik een smsje waarin ik heb gezegt dat hij helaas bezet is, stop ik met reageren.

Zo makkelijk is het in deze tijd om achter iemand aan te gaan. Honderden mannen doen het en vrouwen waarschijnlijk ook. Maar ik heb in mijn verleden genoeg van die onzin gehad en ben niet van plan om mij te laten gebruiken als eendags vlieg. Ik ben benieuwd hoe lang hij het gaat volhouden, maar bij mij geen poot aan de grond.

Ik ben weer een ervaring rijker, heb lol gehad, heerlijk gefantaseerd en ga over op de orde van de dag. Het toeval komt wel weer voorbij.

zondag 9 mei 2010

Giro d'Italia 2010 in Houten

Om 9 uur word ik gewekt door zoon 2 met heerlijke koffie in een engelenbeker. Het is moederdag. Verwennerij op de voor mij hele vroege ochtend. 2 mooie ingepakte cadeau's krijg ik aangereikt. Het laatste zelf gemaakte moederdag cadeau's van school. Weer een mijlpaal dit jaar. Een prachtige kledinghanger met daarom heen stof van zoon 1 en van zoon 2 een van stof gemaakt hoesje voor mijn mobiel. Wat kan ik meer wensen dan samen met 2 puber knullen op bed moederdag vieren.

Om 12 uur zijn we allemaal gedoucht, gegeten, aangekleed (ik in het roze), honden gegeten en uitgelaten en zijn we klaar voor Houten. Eerst opa en oma ophalen, want die rijden achter ons aan voor het geval er omleidingen zijn en oma de weg niet meer weet. Gelukkig zijn de op- en afritten weer open, dus we zijn er zo.

Eerst een bakkie bij mijn zus. Vooruit, maak er maar 2 van. Oma moederdag cadeautje gegeven, want die gaan ook het geweldige wielerspectakel van de Giro kijken. Daarna naar vriendin. Die woont 2 straten verder. Het begin van de straat is helemaal versiert, muziek, wielerronde voor de kleinste voor een goed doel, een tap en 3 springkussens. Vanuit de woonkamer kunnen we alle bekijken onder het genot van de volgende bak koffie. Voorlopig blijf ik wel wakker.

Om half 3 gaan we lopend naar de feesttent bij de brug van Schalkwijk. Er zijn veel mensen op de been en langzaam aan wordt het steeds drukker. Er wordt om ons heen druk gebeld hoe ver de rijders zijn. De kids krijgen honger en gaan een puntzak friet halen. Ze zijn net op tijd terug als de helicopters aan de horizon verschijnen. De karavaan komt er aan. Iedereen is uitgelaten, kinderen worden op nekken gehesen, het gaat beginnen. Maar eerst komen de auto's en nog meer auto's, motoren en dan nog meer motoren, weer auto's en een helicopter hangt laag boven de brug van Schalkwijk. Nu duurt het niet lang meer.

Voor we er erg in hebben gaan 3 renners aan kop ons in een split second voorbij. Oeps, gemist. Hoever zouden ze van het peloton verwijderd zijn?


Opletten dus, want ze gaan wel heel hard. Nog geen 5 minuten later zwoelt het gejoel aan. Motoren en auto's gaan voorop in het Peloton. Een massa aan wielrenners komt ons voorbij. Iedereen schreeuwd, joelt, juicht, kappen in de handen, het geluid van de rateltjes van de kinderen en het is voorbij.



Maanden van voorbereiding, wegen afgesloten, vlaggen en alle andere activiteiten voor een halve minuut wielrenners. Mannen in strakke gekleurde pakjes op een fietsje met dunne bandjes en 213 km voor de boeg. Er waren meer auto's van sponsoren dan wielrenners. 30 seconden. En dat alles voor een roze trui?

We zijn weer terug op de mossen. We kijken de rest van de Giro op de televisie. Manlief van vriendin staat al in de keuken. Hij flanst wat in elkaar vandaag. Heerlijke gepaneerde kip, zuurkool ovenschotel, gebakken aardappels en appelmoes.

Om 7 uur zijn we weer thuis. Nu lekker op de bank liggen en lekker luieren. Vandaag was een geweldige, gezellige en lekkere dag. Met de kids, vrienden en familie. Een spectakel om nooit meer te vergeten.

woensdag 5 mei 2010

Bevrijding 2010

Om 8 uur op 4 mei zitten zoon 2 en ik op de bank voor de 2 minuten stilte en kijken naar de plechtigheid op de tv. Ik vind het belangrijk om stil te staan om alle gevallene van oorlogen te herdenken. Stilstaan bij onderdrukking, kampen en oorlog die onze opa's en oma's en ouders hebben meegemaakt. Wij leven nu in vrijheid en voor mij betekend het dat 4 mei nooit vergeten mag worden.

5 mei. De dag dat we bevrijdingsdag vieren. De dag dat we stilstaan bij vrijheid en doen dat met een vrije dag, veel festivals, feest, eten en drinken. Voor ons geen probleem hoor. Wij maken er wel een feestje van. Als eerste slapen we lekker uit. Heerlijk bijkomen met een bakkie koffie en een saffie. Genieten onder de douche. Aangekleed en wel beneden komen en zoon 2 heeft broodjes gebakken. Mmmmm.


Om 1 uur vertrekken we met vriendin naar Vreeswijk. Met het pondje steken we de Lek over. 4 vliegtuigen cirkelen boven Vianen in formatie. Een prachtig gezicht. Vreeswijk valt tegen. Geen bands, weining mensen, maar wel een lekkere turkse pizza gegeten in de zon.


We gaan weer terug naar Vianen en hebben inmiddels een halve marathon gelopen. Thuis eerst maar een bakkie leut. Na heerlijk even te hebben gezeten gaan de honden aan de lijn en we lopen naar De Voorstraat.

De Ark van Noach is aangemeerd in Vianen en binnenkort gaan we daar een bezoekje brengen. Op de Voorstraat is het een drukte van belang. Ik had niet verwacht dat er in Vianen iets te doen zou zijn. Allemaal legervoertuigen staan klaar om te vertrekken en worden uitgezwaaid door de burgemeester. Iedereen is in stijl verkleed en de diesel geurt de Voorstraat.

Wij zijn te eten gevraagd bij vriendin en haar manlief en na een stop op het skatepark zijn we in Houten. Vanavond op het menu: Gehaktballetjes in zoet/zure saus, kip met sate, een verse gemaakte salade, kipnugguts, stokbrood en fruitsalade. Met z'n alle aan tafel en lachen wat af. Na het eten gaan de 3 boys op de x-box en wij lekker in de tuin in de zon met koffie en een stuk aardbeientaart. Mooier kunnen we de dag niet afsluiten.

De dag is weer voorbij. De calorieën verbrand. Beentjes op de bank en nog nagenieten van de geweldige dag. We zijn allemaal moe, maar morgen doen we lekker rustig aan. Vrijheid moeten we vieren.

vrijdag 30 april 2010

Queens day 2010

We hebben ons verslapen. Oeps!! Niet zo gek natuurlijk na een nachtje doorhalen. Kreunend schiet ik mijn kleren, plensje water over the face met wallen, honden eten geven en de boys naar hun vader gebracht. Pffff. Eerst koffie met caffeïne. Vandaag in de planning: vrijmarkt Houten. Ik bel vriendin en we besluiten om naar Vreeswijk te gaan.

Het regent natuurlijk weer, maar we laten ons niet kennen, we hebben ons erop gekleed. We laten ons niet tegenhouden door de regen. Vriendin knort in de kikker naar Vreeswijk. Al die kraampjes in de regen, alles zeik nat, bibberende kinderen met oranje haar en die verschrikkelijke paraplu's. Maar 3 leuke shirts gescoord voor 3 euro, spiegeltje, 6 boeken voor 6 euro, zwembroek voor zoon 2. Lekker op een terrasje een bakkie gedronken en met een oud groepsgenoot zitten kletsen. Voor de rest ontspannen gelopen, geen foute bekende gezien. Heerlijk.

We hebben de smaak te pakken. Op naar IJsselstein. Lekker safe. Eindelijk is het droog en we nemen even een break voor een bakkie in ons favoriete tentje. Heerlijk een oranje neutje erbij.

En gescoort heb ik: 4 paar laarsen, bijna nieuw voor 6 euro. Het moet niet gekker worden. Oh ja, nog een leuk tasje met bling bling.

We tuffen in de kikker weer naar huis en de zon begint te schijnen. Die had wel eerder mogen komen, maar helaas hebben we daar geen controle over. We laten samen de honden uit en vertrekken dan naar manlief van vriendin. Effe bijkletsen met een Jillz. Helaas zijn de mannen er niet bijgeleverd.

Manlief heeft uren in de keuken gestaan en het resultaat mag er zijn. Een verantwoord en overheerlijke carpaccio als voorafje en een kip cordonblue met verse spinazie en gebakken aardappeltjes met kaas met als toetje een koffie in de zon.

We hebben genoten van alles. Angsten overwonnen en voor weinig leuke dingen voor mezelf kunnen kopen. (hamsteren werdt mij al verteld)

Koniginne nach

"Hé, zegt vriendin, zullen we naar de vrijmarkt in Utrecht gaan?" "Ja, maar wat doe ik met de boys?" "Nou, die gaan gewoon mee". Slik, maar wel een leuk idee. Het is echt jaren geleden dat ik met koninginnenacht weg ben geweest. Ook niet meer de behoefte gehad (ruimte gekregen) en de huiselijke organisatie is soms moeilijk te regelen. Maar dat is NU anders.

"Leuk", zegt mijn zus, "wij gaan ook, zullen we met z'n alle gaan?" Gezellig, hoe meer mensen hoe leuker. Na de verjaardag van mijn moeder op naar Houten. Natuurlijk via een omweg, want de op- en afritten van Vianen en Houten zijn afgesloten. Met ons 6jes lopen we naar de bus die ons naar de trein brengt. Onweer, flitsen en een enorme plensregen. Zeik nat zijn we. Een overvol station, maar toch een plekje in de trein om te zitten. In Hoog Catharijne kan je over de hoofden lopen. Op naar buiten waar de feestgangers en de muziek je tegemoed komen. Dansend, swingend, drinkend, rokend, lachend lopen we door de binnenstad van Utrecht. Van alles komen we onderweg tegen. De boys kijken hun ogen uit. Zus en zwager blijven nog in Utrecht met muziek van Veronica en een biertje, maar wij gaan richting onze bedjes.

De laatste trein vertrekt om 1 minuut voor 1. Zoveel mensen (dronken) op het perron. Dat gaat nooit passen. Vriendin roept: "we gaan met de bus". Nou echt niet. Boys voor me uit duwend en vriendin aan de hand wringen we ons de trein in. En we hebben nog een plekje ook. In Houten weer aangekomen blijkt de laatste bus niet meer te rijden. Dus dat wordt calorieën verbranden. Zoon 1 wil alleen maar eten en zoon 2 wil slapen. Vanaf het centrum naar de mossen hebben we gelopen en voordat de stortbui weer los barst zijn we thuis. Ik sta op klappen van al dat bier(drink alleen met koninginnedag bier) en duik gelijk de plee in en vriendin begint met het maken van Tosti's. Zoon 2 rolt zich op bank onder een kleedje en valt in slaap, zoon 1 eet van vriendin de koelkast leeg.

Om 3 uur zijn we weer thuis en rollen we gelijk onze bedjes in. Weer een geweldige ervaring rijker. En zo leuk om met de boys, voor hun eerste keer, Koninginnenacht te vieren. Nog even en ze gaan alleen feest vieren met hun vrienden, maar voor nu is het een geweldige ervaring.

dinsdag 20 april 2010

Complimentjes

Net als de afgelopen dagen schijnt de zon volop. De afgelopen dagen was de lucht strak blauw. Iedereen is lekker bezig in de tuin, camperen op de camping, heerlijke motortochten aan het maken, nieuwe fietsen uit proberen, wandelen in het bos. De zonnestralen strelen onze huid en geven de wereld een nieuwe glans.

Het weekend is weer voorbij en de dagelijkse bezigheden zijn weer in volle gang. We snellen ons door de uren heen, racen van hot naar her en vinden het raar dat we zo moe zijn. Ons hoofd is alleen maar bezig met wat we nog moeten doen en het liefst gisteren. Maar staan we wel stil bij wat en hoe we doen? Met aandacht iets doen geeft veel meer voldoening en dus meer geluk. Natuurlijk is het fijn als je partner het eten klaar maakt, de badkamer schoonmaakt en de kinderen naar de sport brengt. Fijn schat, dank je wel. Maar geef je jezelf ook een complimentje wanneer jij de huiskamer stofzuigd, met de kids naar de tandarts bent geweest of de tuin hebt geveegd? Waarschijnlijk niet. Je verwacht van je partner dat hij je dat complimentje geeft. Helaas is dat vaak niet het geval.

In mijn geval is het makkelijker. Ik heb niemand die mij de complimentjes geeft voor alle klussen die ik doe, taken die ik uitvoer en allehande bezigheden die gedaan moeten worden. Maar als ik mezelf niet die complimentjes geef, wie doet het dan? Niemand. Dus ik moet gaan leren om mijzelf de complimentjes te geven. Waardering te uiten naar mijzelf. Yep, dat heb je maar mooi weer gedaan, lekker alles weer opgeruimd, lekker fris bedje, je bent goed bezig.

Voor mij helpt het door op te schrijven wat ik heb gedaan. Korte steekwoorden. Zo kan ik met trots terug kijken wat ik heb gedaan. Dat geeft mij een gevoel van gelukkig zijn. Niet alles als vanzelfsprekend vinden wat ik doen, maar met aandacht de dingen doen. Voor mij, mezelf. Dan kan ik dubbel genieten van een kopje koffie en genieten van al dat moois wat op deze wereld is.

vrijdag 16 april 2010

In de ban van de "aswolk"

Ze belt me op en zegt en vraagt tegelijkertijd "heb jij het grote nieuws al gehoord". Ja ik had het nieuws van 2 uur ook gehoord. Maar geen paniek, het gaat over schiphol en wij gaan vliegen vanuit Charleroi, Belgie. Daar is nog niets aan de hand. Wij gaan gewoon naar Mallorca. Ik zeg het maar gewoon stoer. Want dat was wat ik dacht.

Half maart hadden we al een mini vacantie geboekt. Samen even er tussen uit. Niks geen zorgen, verplichtingen. Gewoon een paar dagen ergens anders zijn met meiden onder elkaar. Ja, kan ook in Nederland, maar wij wilden ZON. Stand, zee en een Martini. Na de stress van een verlopen paspoort, verkeerde naam op de ticket is het eindelijk donderdag. Kids naar hun vader, honden ondergebracht en op naar Nieuwegein.
Laatste check van de koffer(die bleek te groot te zijn, heb ik weer) gaan we na de koffie op naar Belgie. Nog even tanken en dan gaan met die banaan.

Moeders, vaders, vriendinnen ze bellen allemaal. "Gaat het nog door?, het zal wel goed komen, jullie gaan niet weg hoor". Vol goede moed gaan wij naar onze eerste overnachting. Onderweg via de radio horen wij de berichten. Het ziet er steeds ongunstiger voor ons uit. Maar we houden de moed erin. We vliegen om 8 uur, moet lukken de aswolk voor te blijven.

Het hotel ligt naast het vliegveld. Wij in-checken, nee de berichten worden slechter. Tot 18.00 geen vluchten. Wat doen we? Wachten en slapen en morgen kijken of weer terug naar huis? We besluiten om te blijven en er maar het beste van hopen. Man lief had 2 flesjes rose in de tas gestopt, dus wij gingen ons wel vermaken.




De wekker gaat om half 7. Vriendin springt direct uit bed. Opstaan!!! We gaan naar Mallorca!!! Ik strompel mijn bed uit, aankleden, tas inpakken. Zijn we niets vergeten? Beneden uit de automaat een bakkie leut en we wachten op het busje die ons naar het vliegveld brengt. Binnen 5 minuten staan we in de vertrekhal.

De teleurstelling is groot. Er wordt niet gevlogen. Alle vluchten tot 1 uur zijn gecanceld. En nu? Eerst maar even informatie gaan vragen. Een nog grotere teleurstelling. Voor ons geen Mallorca meer. Geen zon, zee en strand, laat staan de Martini. Geen even weg van alles, geen alternatief die we meer kunnen bedenken. Er rest ons niets anders dan de auto te gaan halen en weer naar huis te gaan.

Natuurlijk is er voor ons geen man overboard. Veiligheid voor al die tienduizenden mensen die gestand zijn, gaat voor alles. Ook voor ons. We zijn weer veilig thuis en als Ryanair weer in de lucht is gaan we weer zoeken, bekijken, puzzelen naar een nieuwe mini vacantie, waar die ook heen mag gaan. Ik heb al wat leuke ideeën gehoord.

Vanavond aan de Martini en laten we het erop houden dat we weer een ervaring rijker zijn.

maandag 12 april 2010

Een bijzondere dag

Soms is een gewone dag aan het einde van de dag een bijzondere dag. Een dag zoals een gewone maandag veranderd in een inspirerende maandag. Niks geen monday blues maar een geweldig begin van de week.

Vandaag had ik een afspraak met Joop. We zouden een gesprek hebben over mijn workshop geluk bij Zinnenprikkels in Utrecht op de Oudegracht. Zoals altijd ben ik natuurlijk erg vroeg en besloot om gelijk maar een broodje "mario" te halen en op de trappen van het stadhuis in de zon op te eten.

Vandaag zijn er 2 workshops in de planning. Helaas valt workshop 1 uit. Jammer, maar Joop vraagt of ik dan een try-out wil doen van mijn workshop geluk. Natuurlijk zeg ik, geen probleem. Maar accuut krijg ik de bibbers. Had mij daar niet op voorbereid. Geen spullen, geen voorbeelden, geen boeken. Alles uit het blote hoofd. Gewoon doen Gab, gewoon gaan.

Nou, ik ben gegaan en iedereen was enthousiast. Van de week even bellen om in het 3de kwartaal 2 workshops geven van 1,5 uur. Geweldig. Wie weet gaat er nog veel meer uit komen. Ideën waren er genoeg en die worden nog uitgewerkt door Joop.

Workshop 2 gaat over schrijven. Zoals ik altijd heb geroepen, "ik kan niet schrijven", schrijf ik nu al mijn 7de blog. Maar vandaag gaat het over een verhaal schrijven. Aan de hand van een foto of plaatje ga je een verhaaltje schrijven. Met wat leuke handvaten en uitleg ga je aan de slag. Het eind resultaat mag je voorlezen. Ik natuurlijk, zenuwachtig als ik ben, in de hoogste versnelling rattel ik het verhaal op. Maar het is een prachtig leuk verhaaltje geworden. Misschien niet voor het grote publiek, maar ik ben trots op het eind resultaat. Mijn eerste eigen verhaaltje. Het is misschien jip en janneke taal, maar wel mijn verhaal.

Om 5 uur was het afgelopen en met het gaspedaal flink ingedrukt, race ik naar Vianen om op tijd te zijn voor het schoolvoetbal. Time-management in de agenda zou zeer welkom zijn. Na de korte break naar Mallorca aankomend weekend, mijn agenda eens flink onder handen nemen. Maar voor vandaag is het geweldig verlopen, vol passie en enthousiasme. Nieuwe mensen leren kennen, nieuwe mogelijkheden benut en weer iets geleerd. Top toch?

vrijdag 9 april 2010

Vossenjacht


Gisteren in het zon overgoten Ermelo hielden we de "Vossenjacht" voor de groepen 8 van de Voorhof. Ze wisten helemaal van niets en de voorbereidingen in het geheim was voor menige ouder een beproeving.

Het begon allemaal ongeveer 4 weken geleden. In een gesloten envelope komt de vraag van de leraren of ouders mee willen doen aan de vossenjacht tijdens het kamp van groep 8. Ik me natuurlijk gelijk opgegeven. Op een maandag middag alle ouders bij elkaar (je moet van alles verzinnen om het geheim te bewaren) en komen allerlei ideën als paddenstoelen naar boven. De weken erna ben ik druk bezig om mijn outfit bij elkaar te krijgen. Rollator van de zolder (zus ingeschakeld die de rollator komt halen), de pruik komt per post ("heb je nu weer wat gekocht mam?"), mijn kleding van mijn vriendin (ze staan erbij en hebben niets in de gaten). Alles is klaar. Woensdag de boys uitgewaaid. "Tot vrijdag he, veel plezier, geniet ervan". Ze konden niet wachten om te vertrekken. 3 dagen zonder mams.

Om kwart over 12 staat mijn taxi van mams 1 voor de deur. Gierend staan we elkaar aan te kijken. Mams 1 heeft zich al helemaal ingeleefd. 2 Staartjes, rode wangen, Rock&roll rokje, panty. Mams 2 heeft al een flinke voorgevel van gastendoekjes, wat voor geen meter zit. Op naar Ermelo. Tomtom aan en gaan maar. De voorpret in de auto is al hilarisch. Een uurtje alleen vrouwenpraat, heerlijk.

Achter de AH parkeren we. Daar staan al heel wat vossen. Iedereen ziet er geweldig uit. Bruidspaar, visser, chinees, voetballer, hippy, agent, motorrijder. Later komen nog de leraren erbij als flower power, automonteur en gemeente werker. Mams 1 maakt zich klaar op het krukkie met haar skielers (heeft ze nog nooit gedaan) Mams 2 krijgt een pruik en bolle buik als oma met de rollator en ik heis me in het operatie pak met muts, mondkapje en handschoenen en krijg nog een dokters jas.

In de winkelstraat laat ik me zakken op een bankje met naast mij tegen de boom de brancard uit het jaar 1900. Het is even wachten maar daar komen de eerste groepjes. Die gezichten!!! De eerste letter!! Allemaal vinden ze het geweldig. "Zijn mijn ouders er ook"?, "jij bent de vader van Sam", "hoeveel moeten we er nog", "heb je hints"?, "ik ben zo moe, mag ik liggen?", "ik ben mijn groepje kwijt". En dan al die mensen die winkelen. De gekste vragen, opmerkingen en gesprekken.

Maar het mooiste van alles zijn de gezichten van mijn kinderen. Een en al verbazing. "Nee he, ik wist het, ik wist het". "Mam, jij hier?". Maar wat vonden ze het geweldig dat ik er was. Eigenlijk waren ze wel een beetje trots.

Het kamp is weer voorbij. Kei kapot zijn ze terug. "Het was geweldig mam", "ik heb wel geslapen hoor", "ze hadden meiden deo stinkbommen bij ons gegooid", "we moesten wel vroeg op", "ik heb mijn tas niet zo netjes ingepakt".

Nu liggen ze weer in hun eigen bed. Later gaan we de foto's wel bekijken. Ik geniet nog van het spectakel, lekker gek doen, verkleden, gieren van de lach. Ik ben heel blij dat ik hun mama ben.

dinsdag 6 april 2010

Een echte lente dag

Vandaag een echte lente dag. Fris, zonnig en iedereen is vrolijk. Wat zon allemaal met je kan doen. Heerlijk de tuinkussen naar buiten, tuin een beetje aan kant maken, wasgoed lekker in de zon en zitten maar. De zonnebrillen mogen weer op. Pien en Anne racen door de tuin, de vogels kwetteren een eind weg en ik zit lekker in de zon met mijn boek het geluk project.

Vandaag even de Balans van het project opmaken. Hoever sta ik nu, wat heb ik bereikt en waar kan ik nog meer aandacht aan besteden. Als ik zo mijn lijstje overzie ben ik al aardig op de goede weg om het resultaat van de eerste maand te halen. Het belangrijkste onderdeel was voor mij wel het sporten. Om energie te geven en te krijgen en wat een heerlijk gevoel krijg je als je je grens steeds verder verlegd. Iedere keer weer over de streep en z'n goed gevoel, het komt uit mijn tenen, maar ik heb het gehaald. Yeeeeeeeh. Vandaag nieuwe schoenen gekocht. Nee, ik heb niet een geld prijs gewonnen, maar onze Pien vond het tijd om mijn oude hardlopen schoenen volledig aan gort te knagen. Bedankt Pien.

Slapen was ook een onderdeel van deze maand. Men heeft ongeveer 7 to 8 uur per nacht nodig om goed te kunnen funcioneren en 1 uur slaap erbij zou je dagelijks geluk kunnen beinvloeden. Je geheugen gaat erop vooruit, je stofwisseling en je stemming worden beter. Rond een uur of 10, na de laatste wandeling met de honden, ga ik naar boven. Rommel nog even in de badkamer, schrijf nog wat en luister dan naar een "ongewoon gesprek met God" of ga nog wat lezen. Als vanzelf vallen mijn ogen dicht. Met mijn nieuwe wake-up light is het heerlijk opstaan met vogelgeluiden en een opkomende zon. Mijn oude wekker heb ik een gooi gegeven, want die gaf giga veel licht, waardoor ik moeilijker in slaap kon komen. Ik kon er een boek bij lezen. Ik probeer niet meer (wel minder) tv te kijken in bed en zorg dat mijn slaapkamer netjes en opgeruimd is.

In de opruim woede is nu de zolder bijna geheel aan kant, de badkamer clean, mijn slaapkamer een juweeltje, de overloop overzichtelijk en de hal beneden aan kant (zover dat gaat met 2 pubers met rondslingerende tassen, schoenen, jassen en andere rommel waar ze niet buiten kunnen). Nu gaan ze morgen 3 dagen op kamp en heb ik tijd om hun kamer eens goed uit te mesten (echt alles jongt daar aan wasgoed, papier, nog meer tassen evenals schoenen en overige rommel).De 1 minuut regel kan je daarna geweldig toepassen. Alles gelijk opruimen waar het hoort: vaat in de vaatwassen, was in de wasmand, post gelijk openmaken en actie op ondernemen en direct opruimen, hondenriemen aan het haakje, jas op de kapstok, papier in de kliko, gewassen kleding in de kast, enz enz. Als avond regel voor mij de 10 minuten regel: 10 minuten alles nalopen en alsnog opbergen voor dat ik ga slapen. Ook dat is goed voor je nachtrust.

Alleen het onderdeel "handel een vervelende klus af" daar ben ik eigelijk niet aan toegekomen. Dus maar een lijst gaan maken en dan gaan afstrepen. Toevallig vandaag de poortdeur onder handen genomen. Er een stuk afgezaagd want hij ging bijna niet meer open. Samen met Sam de deur eruit, ik zagen (zie je het voor je) en dan de deur er weer in en kijken waar die nog meer vastliep, deur er weer uit en weer zagen. Maar het resultaat mag er zijn. Ik heb voor het eerst mijn nieuwe zaag gebruikt, die hier al 2 jaar in de schuur lag. Nog even en ik ben een volleerd klusser.

donderdag 1 april 2010

Leven in Balans

Afscheid nemen is soms zwaar, in iedergeval voor mij. Ik houd er niet van en roert mij vaak tot tranen. Het gevoel van verlies, het ervaren van de pijn die het doet is nooit leuk. Vaak komen de emoties boven waarvan je niet wist dat je ze had. Maar ook de mooie en lieve momenten komen bij afscheid nemen voorbij. Gevoel van samen iets hebben gedeeld, een mooie ervaring, een liefdevol gevoel, de hoogte- maar ook de dieptepunten die je samen hebt beleefd komen langs als in een film. De tranen van huilen en lachen.

Deze week begon voor mij in het teken van afscheid nemen van groep 4. Na een jaar lief en leed gedeeld te hebben met de groep heb ik besloten om op eigen benen te staan. Voor mij is het tijd voor nieuwe stappen, nieuwe paden, nieuwe ervaringen. Ik heb ontzettend veel geleerd in de afgelopen jaren en die ga ik nu verder uitbouwen, versterken, uitdiepen en vooral doen. Doen voor mezelf, voor mij, de allerbelangrijkste persoon in mijn leven, ik.

Ik heb hier mijn eigen vorm aan gegeven en in stilte en voor mezelf afscheid te nemen. Niet de kadootjes en de taart, nee, bewust, mijn keuze. Verbaasde gezichten. Ga je nu zomaar weg? Ja dat kan niet hoor!! Tuurlijk kan dat. Ik ga gewoon.

Eenmaal thuis gekomen heerlijk op de bank gezeten. Genieten. Een periode afgesloten. Voor mij een gevoel van geluk. Geluk dat ik groep 3 en 4 heb gehad. Geluk met de therapeuten die elke keer weer luisteren naar jou verhaal en keer op keer hun advies gaven. Je steunen in moeilijke tijden en blijven geloven in jou. Geluk dat ik een keuze heb en die zelf mag nemen. Geluk dat ik een fijn netwerk heb van vrienden, vriendinnen en van familie. Geluk met mijn huisje boompje beestje. Die vent komt nog wel op mijn pad.

Nu de balans weer opmaken. Opnieuw mijn leven inrichten, want ik heb zomaar een ochtend erbij gekregen. Leven in Balans is voor mij heel erg belangrijk en niet alleen voor mij, voor heel veel mensen. Balans in voeding, sport, vrije tijd, slapen. Deze week ga ik mij concentreren om mijn nieuwe Balans. En zoals dat gaat met vallen en opstaan. Maar nu kan ik weer zelfstandig opstaan en verder gaan. Ik mag mij gelukkig prijzen dat ik z'n basis heb. Niet dat de zon altijd zal schijnen, die donkere wolken zijn er ook, maar ik weet dat die zon weer komt. Niet altijd zal er een gevoel van geluk er zijn, maar door blijven doen komt dat gevoel weer terug.

Ik ga doen!!!

zondag 21 maart 2010

Opruimen

Soms moet er eerst iets gebeuren om het voor elkaar te krijgen. Niet dat ik een rommelkont ben, maar zoals in het eerste hoofdstuk energie is een opgeruimt huis een opgeruimd hoofd. En dat geeft energie.

In mijn gedachten wilde ik de zolder gaan aanpakken maar zag er enorm tegenop. Zoveel rommel, troepjes, bewaar dingen, boeken, koffers, speelgoed enz enz.
En om het alleen aan te pakken daar was de klus te groot voor. Ik een vriendin gevraagd of ze mij wilde helpen. Tuurlijk, zei ze, doen we effe. Ja, effe??? Ze had de puinhoop nog niet gezien.

Vandaag stond ze om 10 uur op de stoep. Ik was nog niet eens wakker! Eerst maar even een bakkie leut gedronken. Even bijkomen van de slaap. Zij rende al naar boven en ging aan de slag. Ik de hondjes even doen, eten geven en lekker even naar buiten en volgde haar daarna naar boven. Nou, die had de vaart erin. Ik schaamde me diep, wat een ongelooflijke bende was het. Niet vies, maar zo ontzettend veel troep. Niet naar kijken riep ze, komt allemaal goed.

Na een uur uitruimen, verplaatsen, kasten uit elkaar halen, was het tijd voor een bakkie. Even rustig op ons gat zitten. We passen goed bij elkaar en kunnen prima samen werken. Tussendoor kletsen we wat, de jongste komt nog even langs en helpt gelijk geweldig mee. Na de tweede koffie pauze is het tijd om alles weer in te ruimen. Weggooien wat weg kan en alles in kasten en laden. Netjes opgeruimd. En het reslutaat mag er zijn. Een prachtige speelzolder met TV en x-box, surround set en videorecorder. Boeken bij de boeken, spelletjes bij de spelletjes. 2 kasten voor mijn kleding (die ik nog moet gaan passen en opruimen). Het is overzichtelijk en opgeruimd. Om 3 uur zijn we klaar en bekaf.

Wat Gretchen Rubin als voornemen (rommel opruimen) in het eerste hoofdstuk schrijft hou ik ook maar aan. Ik begin van boven naar beneden. Van zolder tot de kelder en dan de schuur en tuin. Het moeilijkste is om het vol te houden, maar ik zet door. Het geeft een fantastische gevoel om zo'n klus te doen. Geeft het energie? Op dit moment heeft het mij veel energie gekost, maar ook energie gegeven. Een prachtig resultaat.

Meid, dank je wel voor het geweldige resultaat dat we samen hebben bereikt. We mogen trots op ons zelf zijn.

Brusseltje

donderdag 18 maart 2010

De eerste stap

Sinds 3 weken ben ik begonnen met hardlopen. Ik heb altijd gedacht dat harlopen helemaal niets voor mij was. Ik heb tennis gedaan (en les gehad), aqua joggen, airobics, de sportschool 3x. Soms en dagje met vriendin of zus lekker paardrijden in de bossen of de duinen, maar hardlopen? Nee. Tot een goeie vriendin weer wilde gaan hardlopen. Een cursus voor beginners, 12x een uur met als doel de IJsselstein loop van 5 kiliometer. Nou ja, ik moet toch iets aan sport doen. Liever doe ik iets binnen, maar ja, nu de zomer er aan gaat komen is het misschien nog niet zo gek. We besluiten ons op te geven. Op een holletje nog even broek en shirt gekocht. Jeetje, wat een geld. Maar als ik het doe dan ook goed.

De eerste keer was koud en donker op de baan. Na wat opwarm oefeningen, hardlopen. 2 min. Mijn tong hing op mijn schoenen. Is dit fun? Daar moest ik nog even over nadenken. En die IJsselloop zag ik echt niet zitten.

In Het Geluk Project Is het eerste hoofdstuk: Vitaliteit. Je energie oppeppen. Nou, ik was al begonnen. Top. "Uit onderzoek toont aan dat het je energie geeft als je gelukkig bent, terwijl het als je energie hebt tegelijkertijd gemakkelijker voor je is om allerlei activiteiten te ondernemen, die je op hun beurt weer gelukkig maakt. Ook je zelfwaardering neemt toe als je je energieker voelt."

Eerst was ik niet te porren en zag er tegenop om naar buiten te gaan, maar gisteren had ik voor het eerst het gevoel (en dat in de 3de week) dat ik er eigenlijk wel zin in had. Het was niet zo koud als vorige week (we hadden ons te koud gekleed begrepen we na een korte uitleg waarom kleding zo belangrijk is) nu was het heerlijk om te lopen. En het ging prima. Nu toch ook thuis maar verder oefenen, want dat was er tot nu toe maar niet van gekomen. En als de IJsselloop in het verschiet ligt, moeten we zelf thuis ook aan de bak.

Vandaag een goed jack, t-shirt met lange mouwen en een bodywarmer gekocht. Het is geen merk kleding, maar wat geeft het. Mij geeft het al een goed gevoel dat ik goed voorbereid ben. Mijn eerste stap is reeds gezet en ik ben er trots op. Het geeft mij energie, bouw conditie op, kom in contact met andere mensen en het goed voor mij!!

Wat een geluk met zo'n vriendin. Dank je wel.

brusseltje

dinsdag 16 maart 2010

De eerste keer

En eindelijk is het dan zo ver. Ik heb een eigen blog. Na wat gepuzzeld te hebben staan de eerste letter op het web. Ik ben dan niet z'n schrijver, maar zeker de moeite waard om het te proberen. Maar waar gaan we het nu dan over hebben? Mijn leven, kids, werk, politiek?

In Mind Magazine zat een bijlage "het geluk project" van Gretchen Rubin. Na dit boekje te hebben gelezen, moest en zou ik dat boek kopen. Ik had wat tijd over op het station en rende direct naar de boekwinkel. De fleurige kaft deed mij al glimlachen. Helemaal mijn kleuren. Ik kon niet wachten tot ik thuis was om het te gaan lezen. Maar nee, even wachten. Eerst mijn andere afspraak afmaken en dan lekker thuis op de bank met een bakkie leut erbij.

Een gelukkiger leven binnen 12 maanden? Dat moest ik gaan lezen. Ik was natuurlijk al best gelukkig. Deed leuke dingen met vriendinnen, sauna, lezen, vacantie, wandelen, hardlopen, theater en nog veel meer waar ik best tevreden over was. Maar als je de titel zo leest, kon het dus nog beter. Het liefst NU. Ik ben een dame vol ongeduld, dus die 12 maanden zouden best eens goed voor mij zijn. Zoals het bekende spreekwoord "hardlopers zijn doodlopers". Dus ga ik eens rustig beginnen met mijn eerste hoofdstuk. Ik heb al begrepen dat er wel wat werk verzet gaat worden, lijstjes maken, opruimen, time management, sporten enz enz. Dus dit jaar gaat het gebeuren. Ja en ik zal er aan moeten geloven om het vol te houden.

Maar volhouden is soms erg lastig. Je bent druk met werk, huishouden, kinderen, scholen, sporten, afspraken met familie, verjaardagen en feestjes en dan nog te bedenken dat er ergens nog ruimte is voor spontaan dingen doen. Bij mij niet hoor. Time-management zou in dit huishouden prima van pas komen.

Maar zijn er niet meer mensen die hetzelfde willen als ik? Natuurlijk wel, maar waar vind je die? De vele die ik heb gevraagd zijn gelukkig. Alles gaat prima. Maar vraag ik dan: wil je niet nog gelukkiger zijn of worden? Daar hebben ze meestal nog niet over nagedacht. Ja, dat willen ze wel, maar hoe doe je dat dan? Ik heb ook geen idee, maar daar ga ik wel achter komen.

Dit jaar ga ik net als Gretchen het roer omgooien. Ik ga alles in het werk stellen om in maart 2011 te kunnen zeggen: ik ben gelukkiger. Ik ga haar boek gebruiken om mijn leven gelukkiger te maken.

In mijn blog zal ik mijn nieuwe leven gaan beschrijven, en hoop andere bloggers te inspireren om net als ik nog gelukkiger te worden. Niet dat je nu ongelukkig bent, maar meer geluk krijgen dan je nu al hebt. Zou dat niet fantastisch zijn?

In iedergeval is hier mijn eerste idee voor jou: Koop het boek "het geluk project"van Gretchen Rubin.