Vossenjacht

Gisteren in het zon overgoten Ermelo hielden we de "Vossenjacht" voor de groepen 8 van de Voorhof. Ze wisten helemaal van niets en de voorbereidingen in het geheim was voor menige ouder een beproeving.

Het begon allemaal ongeveer 4 weken geleden. In een gesloten envelope komt de vraag van de leraren of ouders mee willen doen aan de vossenjacht tijdens het kamp van groep 8. Ik me natuurlijk gelijk opgegeven. Op een maandag middag alle ouders bij elkaar (je moet van alles verzinnen om het geheim te bewaren) en komen allerlei ideën als paddenstoelen naar boven. De weken erna ben ik druk bezig om mijn outfit bij elkaar te krijgen. Rollator van de zolder (zus ingeschakeld die de rollator komt halen), de pruik komt per post ("heb je nu weer wat gekocht mam?"), mijn kleding van mijn vriendin (ze staan erbij en hebben niets in de gaten). Alles is klaar. Woensdag de boys uitgewaaid. "Tot vrijdag he, veel plezier, geniet ervan". Ze konden niet wachten om te vertrekken. 3 dagen zonder mams.

Om kwart over 12 staat mijn taxi van mams 1 voor de deur. Gierend staan we elkaar aan te kijken. Mams 1 heeft zich al helemaal ingeleefd. 2 Staartjes, rode wangen, Rock&roll rokje, panty. Mams 2 heeft al een flinke voorgevel van gastendoekjes, wat voor geen meter zit. Op naar Ermelo. Tomtom aan en gaan maar. De voorpret in de auto is al hilarisch. Een uurtje alleen vrouwenpraat, heerlijk.

Achter de AH parkeren we. Daar staan al heel wat vossen. Iedereen ziet er geweldig uit. Bruidspaar, visser, chinees, voetballer, hippy, agent, motorrijder. Later komen nog de leraren erbij als flower power, automonteur en gemeente werker. Mams 1 maakt zich klaar op het krukkie met haar skielers (heeft ze nog nooit gedaan) Mams 2 krijgt een pruik en bolle buik als oma met de rollator en ik heis me in het operatie pak met muts, mondkapje en handschoenen en krijg nog een dokters jas.

In de winkelstraat laat ik me zakken op een bankje met naast mij tegen de boom de brancard uit het jaar 1900. Het is even wachten maar daar komen de eerste groepjes. Die gezichten!!! De eerste letter!! Allemaal vinden ze het geweldig. "Zijn mijn ouders er ook"?, "jij bent de vader van Sam", "hoeveel moeten we er nog", "heb je hints"?, "ik ben zo moe, mag ik liggen?", "ik ben mijn groepje kwijt". En dan al die mensen die winkelen. De gekste vragen, opmerkingen en gesprekken.

Maar het mooiste van alles zijn de gezichten van mijn kinderen. Een en al verbazing. "Nee he, ik wist het, ik wist het". "Mam, jij hier?". Maar wat vonden ze het geweldig dat ik er was. Eigenlijk waren ze wel een beetje trots.

Het kamp is weer voorbij. Kei kapot zijn ze terug. "Het was geweldig mam", "ik heb wel geslapen hoor", "ze hadden meiden deo stinkbommen bij ons gegooid", "we moesten wel vroeg op", "ik heb mijn tas niet zo netjes ingepakt".

Nu liggen ze weer in hun eigen bed. Later gaan we de foto's wel bekijken. Ik geniet nog van het spectakel, lekker gek doen, verkleden, gieren van de lach. Ik ben heel blij dat ik hun mama ben.