Mijn zorgstelsel

Vanaf de zomer 2009 tob ik met mijn lichamelijke gezondheid. Het begon met een klein hoestje, iets meer hoest tot de longen uit je lijf hoesten. De constatering van de huisarts "longontsteking". Kuurtje. Gewoon doorgaan Gab. En zo blaf ik mezelf gekneusde ribben. Toch maar weer naar de huisarts. Hij besluit mij door te sturen naar de longarts. "Bel maar voor een afspraak met een leuke arts", zegt hij grappig. Hoestend en proestend neem ik afscheid.

Ons dichtsbij zijnde ziekenhuis is in Nieuwegein. Ik bel voor een afspraak. Het liefst zo snel mogelijk. Binnen anderhalve week kan ik terecht. Niet te geloven, zo snel. Nu maar hopen of het een leuke vent is. Nou, het is niet mijn droomman, maar hij heeft wel humor. Na wat vragen doorgenomen te hebben, foto maken, bloed afnemen en een afspraak voor een bronchoscopie ga ik weer huiswaards. Mijn hoofd tolt van alle informatie en mijn ribben doen zeer van het onophoudelijk hoesten.

Inmiddels zijn we maanden verder. De bronchoscopie is geweest (echt nooit meer), uitslagen zijn binnen. De dag vergeet ik nooit meer waarop ik met zinderende angst naar de afspraak ga voor de uitslag. Angst voor de vreselijke ziekte die kanker heet. Het houd je s'nachts wakker, maalt door je hoofd als een plaat die blijft hangen, het houd mij in een greep en kan het niet losmaken. Alle senario's zijn op internet opgezocht, ben dagen van slag en trek me terug in mijn eigen cocon. Wil niemand zien en spreken. Ja, een iemand, maar die is er niet.

Ik zit alleen tegenover de dokter, die glimlachend mij aankijkt. "Is de GGD al bij je thuis geweest?" Ehh, nee. "Grapje", zegt hij, "je hebt kinkhoest". "Kinkhoest?", zeg ik verbaasd. "Hoe kom ik daar nou aan?". Niet relevant. Krijg een recept voor medicijnen. Over twee maanden terug komen. Tien minuten later sta ik weer buiten.

Twee maanden later een andere arts Dr. Maas, die voorsteld om op astma te testen, andere medicatie en verdere onderzoeken ij de KNO arts. Tien minuten later sta ik bij de balie van de KNO. Andere halve week later kan ik terecht bij Dr. Hakim. Na een check in mijn keel, neus en oren komt onverwacht het woord "operatie". Hé? "Uw neusschot staat scheef. Het beste is een operatie". Afspraak maken voor een CT-scan en over twee weken terug voor de uitslag.

Vandaag zijn alle afspraken voor de operatie gedaan. Intake gesprek, bloeddruk, gewicht, hartje luisteren, opname balie, gesprek volgende verpleegkundige. Er is een wachtlijst en ongeveer over zes weken moet het dan gaan gebeuren.

Wat begon als een hoestje waar niemand wakker van zou liggen eindigd met een neusoperatie met een nacht in het ziekenhuis. Ik ben verbaasd over de rompslomp die alles met zich meebrengt, zoveel verschillende gezichten, medicatie, afspraken op afdelingen en de parkeerautomaat die mijn chipknip volledig leeg eet.

Ik hoest nog steeds. Daar valt niets aan te doen. De week van de operatie zal ik me weer terugtrekken in mijn cocon. Zo ben ik. Tot die tijd geniet ik van de dingen die ik doe. In ieder geval ‘alleen’ maar een operatie, en niet de gevreesde ziekte die zoveel mensen treft! Een pak van mijn hart, opluchting en een joehoe gevoel overspoelen mij als ik naar de parkeergarage loop.