Mijn zorgstelsel

Vanaf de zomer 2009 tob ik met mijn lichamelijke gezondheid. Het begon met een klein hoestje, iets meer hoest tot de longen uit je lijf hoesten. De constatering van de huisarts "longontsteking". Kuurtje. Gewoon doorgaan Gab. En zo blaf ik mezelf gekneusde ribben. Toch maar weer naar de huisarts. Hij besluit mij door te sturen naar de longarts. "Bel maar voor een afspraak met een leuke arts", zegt hij grappig. Hoestend en proestend neem ik afscheid.

Ons dichtsbij zijnde ziekenhuis is in Nieuwegein. Ik bel voor een afspraak. Het liefst zo snel mogelijk. Binnen anderhalve week kan ik terecht. Niet te geloven, zo snel. Nu maar hopen of het een leuke vent is. Nou, het is niet mijn droomman, maar hij heeft wel humor. Na wat vragen doorgenomen te hebben, foto maken, bloed afnemen en een afspraak voor een bronchoscopie ga ik weer huiswaards. Mijn hoofd tolt van alle informatie en mijn ribben doen zeer van het onophoudelijk hoesten.

Inmiddels zijn we maanden verder. De bronchoscopie is geweest (echt nooit meer), uitslagen zijn binnen. De dag vergeet ik nooit meer waarop ik met zinderende angst naar de afspraak ga voor de uitslag. Angst voor de vreselijke ziekte die kanker heet. Het houd je s'nachts wakker, maalt door je hoofd als een plaat die blijft hangen, het houd mij in een greep en kan het niet losmaken. Alle senario's zijn op internet opgezocht, ben dagen van slag en trek me terug in mijn eigen cocon. Wil niemand zien en spreken. Ja, een iemand, maar die is er niet.

Ik zit alleen tegenover de dokter, die glimlachend mij aankijkt. "Is de GGD al bij je thuis geweest?" Ehh, nee. "Grapje", zegt hij, "je hebt kinkhoest". "Kinkhoest?", zeg ik verbaasd. "Hoe kom ik daar nou aan?". Niet relevant. Krijg een recept voor medicijnen. Over twee maanden terug komen. Tien minuten later sta ik weer buiten.

Twee maanden later een andere arts Dr. Maas, die voorsteld om op astma te testen, andere medicatie en verdere onderzoeken ij de KNO arts. Tien minuten later sta ik bij de balie van de KNO. Andere halve week later kan ik terecht bij Dr. Hakim. Na een check in mijn keel, neus en oren komt onverwacht het woord "operatie". Hé? "Uw neusschot staat scheef. Het beste is een operatie". Afspraak maken voor een CT-scan en over twee weken terug voor de uitslag.

Vandaag zijn alle afspraken voor de operatie gedaan. Intake gesprek, bloeddruk, gewicht, hartje luisteren, opname balie, gesprek volgende verpleegkundige. Er is een wachtlijst en ongeveer over zes weken moet het dan gaan gebeuren.

Wat begon als een hoestje waar niemand wakker van zou liggen eindigd met een neusoperatie met een nacht in het ziekenhuis. Ik ben verbaasd over de rompslomp die alles met zich meebrengt, zoveel verschillende gezichten, medicatie, afspraken op afdelingen en de parkeerautomaat die mijn chipknip volledig leeg eet.

Ik hoest nog steeds. Daar valt niets aan te doen. De week van de operatie zal ik me weer terugtrekken in mijn cocon. Zo ben ik. Tot die tijd geniet ik van de dingen die ik doe. In ieder geval ‘alleen’ maar een operatie, en niet de gevreesde ziekte die zoveel mensen treft! Een pak van mijn hart, opluchting en een joehoe gevoel overspoelen mij als ik naar de parkeergarage loop.

Wandelen

Vriendin komt langs. "Met je luie reet van de bank af", zegt ze. Ze heeft gelijk. Ik bivakeer al te lang op de bank, doe weinig, behalve het noodzakelijke. In en in moe, slaap veel maar uitgerust ben ik niet. Eet omdat het echt moet, maar niet van harte. Mijn gewicht bereikt een kritiek punt en dat kan ik er niet bij gebruiken.

Na de koffie de honden in de auto. Het is nog prachtig weer, beetje wind en een prima tijd om te lopen. Op ons gemakje kletsen we wat, kijken om ons heen naar de boten die langs varen en ze kan niet genoeg krijgen van de snelheid van de meiden die elkaar achterna zitten. We omzeilen de kuilen en de meiden die langs ons racen.

We zijn al bijna aan het einde van het rondje put wanneer we een jonge man tegenkomen met een rhodesian ridgeback. Een pracht exemplaar, zo ook de eigenaar. We kletsen wat over de soorten honden, hoe oud ze zijn, namen gaan over en weer. Hij vraagt of hij met ons op mag lopen. Natuurlijk, vinden wij helemaal niet erg.

Hij sjanst wat af, is grappig, adrem, leuk om te zien en prachtige ogen. Vriendin knipoogt. Ik weet wat ze bedoelt. Onuitgesproken. Anne rolt door een nieuwe koeienvlaai om ook een lekker luchtje op te doen. Gatver. Dat wordt voor mij het water in om haar enigzins toonbaar te maken. Hoe charmant is dat tegenover een potentiele vent. Vriendin en vent keuvelen wat en ik sta er te ver vanaf om te horen waar het over gaat. Onder het genot van een sigaretje babbelen we nog verder.

We zijn aan het einde van het 2de rondje gekomen en staan bij de auto's en ik trek de stoute schoenen aan. "Zin om een keertje een kopje koffie te doen?". "Ik heb je nummer al gekregen van je vriendin, dus ik laat wat van me horen" zegt hij. Oh, ook goed. Ik wacht het af. Vriendin en ik giebelen in de auto. Wat een toeval, leuke man, mooie hond en woont nog in Vianen ook. Gekker moet het niet worden.

En het wordt nog gekker. We zijn koud thuis of het eerste smsje komt binnen. Hij vond het geweldig, gezellig, spannend, ik was lief en aardig, maar hij moet nog even iets vertellen. Hij heeft een vriendin, houdt van stoute dingen, maar wil graag afspreken. Oeps!!

Inmiddels zijn we 5 smsjes verder. Hij wil contact houden, goedemorgen, lekker geslapen?, laten we gaan wandelen en koffie drinken en de xxxxxx zijn niet meer te tellen. Na het 3 smsje, stuur ik een smsje waarin ik heb gezegt dat hij helaas bezet is, stop ik met reageren.

Zo makkelijk is het in deze tijd om achter iemand aan te gaan. Honderden mannen doen het en vrouwen waarschijnlijk ook. Maar ik heb in mijn verleden genoeg van die onzin gehad en ben niet van plan om mij te laten gebruiken als eendags vlieg. Ik ben benieuwd hoe lang hij het gaat volhouden, maar bij mij geen poot aan de grond.

Ik ben weer een ervaring rijker, heb lol gehad, heerlijk gefantaseerd en ga over op de orde van de dag. Het toeval komt wel weer voorbij.

Giro d'Italia 2010 in Houten

Om 9 uur word ik gewekt door zoon 2 met heerlijke koffie in een engelenbeker. Het is moederdag. Verwennerij op de voor mij hele vroege ochtend. 2 mooie ingepakte cadeau's krijg ik aangereikt. Het laatste zelf gemaakte moederdag cadeau's van school. Weer een mijlpaal dit jaar. Een prachtige kledinghanger met daarom heen stof van zoon 1 en van zoon 2 een van stof gemaakt hoesje voor mijn mobiel. Wat kan ik meer wensen dan samen met 2 puber knullen op bed moederdag vieren.

Om 12 uur zijn we allemaal gedoucht, gegeten, aangekleed (ik in het roze), honden gegeten en uitgelaten en zijn we klaar voor Houten. Eerst opa en oma ophalen, want die rijden achter ons aan voor het geval er omleidingen zijn en oma de weg niet meer weet. Gelukkig zijn de op- en afritten weer open, dus we zijn er zo.

Eerst een bakkie bij mijn zus. Vooruit, maak er maar 2 van. Oma moederdag cadeautje gegeven, want die gaan ook het geweldige wielerspectakel van de Giro kijken. Daarna naar vriendin. Die woont 2 straten verder. Het begin van de straat is helemaal versiert, muziek, wielerronde voor de kleinste voor een goed doel, een tap en 3 springkussens. Vanuit de woonkamer kunnen we alle bekijken onder het genot van de volgende bak koffie. Voorlopig blijf ik wel wakker.

Om half 3 gaan we lopend naar de feesttent bij de brug van Schalkwijk. Er zijn veel mensen op de been en langzaam aan wordt het steeds drukker. Er wordt om ons heen druk gebeld hoe ver de rijders zijn. De kids krijgen honger en gaan een puntzak friet halen. Ze zijn net op tijd terug als de helicopters aan de horizon verschijnen. De karavaan komt er aan. Iedereen is uitgelaten, kinderen worden op nekken gehesen, het gaat beginnen. Maar eerst komen de auto's en nog meer auto's, motoren en dan nog meer motoren, weer auto's en een helicopter hangt laag boven de brug van Schalkwijk. Nu duurt het niet lang meer.

Voor we er erg in hebben gaan 3 renners aan kop ons in een split second voorbij. Oeps, gemist. Hoever zouden ze van het peloton verwijderd zijn?


Opletten dus, want ze gaan wel heel hard. Nog geen 5 minuten later zwoelt het gejoel aan. Motoren en auto's gaan voorop in het Peloton. Een massa aan wielrenners komt ons voorbij. Iedereen schreeuwd, joelt, juicht, kappen in de handen, het geluid van de rateltjes van de kinderen en het is voorbij.



Maanden van voorbereiding, wegen afgesloten, vlaggen en alle andere activiteiten voor een halve minuut wielrenners. Mannen in strakke gekleurde pakjes op een fietsje met dunne bandjes en 213 km voor de boeg. Er waren meer auto's van sponsoren dan wielrenners. 30 seconden. En dat alles voor een roze trui?

We zijn weer terug op de mossen. We kijken de rest van de Giro op de televisie. Manlief van vriendin staat al in de keuken. Hij flanst wat in elkaar vandaag. Heerlijke gepaneerde kip, zuurkool ovenschotel, gebakken aardappels en appelmoes.

Om 7 uur zijn we weer thuis. Nu lekker op de bank liggen en lekker luieren. Vandaag was een geweldige, gezellige en lekkere dag. Met de kids, vrienden en familie. Een spectakel om nooit meer te vergeten.

Bevrijding 2010

Om 8 uur op 4 mei zitten zoon 2 en ik op de bank voor de 2 minuten stilte en kijken naar de plechtigheid op de tv. Ik vind het belangrijk om stil te staan om alle gevallene van oorlogen te herdenken. Stilstaan bij onderdrukking, kampen en oorlog die onze opa's en oma's en ouders hebben meegemaakt. Wij leven nu in vrijheid en voor mij betekend het dat 4 mei nooit vergeten mag worden.

5 mei. De dag dat we bevrijdingsdag vieren. De dag dat we stilstaan bij vrijheid en doen dat met een vrije dag, veel festivals, feest, eten en drinken. Voor ons geen probleem hoor. Wij maken er wel een feestje van. Als eerste slapen we lekker uit. Heerlijk bijkomen met een bakkie koffie en een saffie. Genieten onder de douche. Aangekleed en wel beneden komen en zoon 2 heeft broodjes gebakken. Mmmmm.


Om 1 uur vertrekken we met vriendin naar Vreeswijk. Met het pondje steken we de Lek over. 4 vliegtuigen cirkelen boven Vianen in formatie. Een prachtig gezicht. Vreeswijk valt tegen. Geen bands, weining mensen, maar wel een lekkere turkse pizza gegeten in de zon.


We gaan weer terug naar Vianen en hebben inmiddels een halve marathon gelopen. Thuis eerst maar een bakkie leut. Na heerlijk even te hebben gezeten gaan de honden aan de lijn en we lopen naar De Voorstraat.

De Ark van Noach is aangemeerd in Vianen en binnenkort gaan we daar een bezoekje brengen. Op de Voorstraat is het een drukte van belang. Ik had niet verwacht dat er in Vianen iets te doen zou zijn. Allemaal legervoertuigen staan klaar om te vertrekken en worden uitgezwaaid door de burgemeester. Iedereen is in stijl verkleed en de diesel geurt de Voorstraat.

Wij zijn te eten gevraagd bij vriendin en haar manlief en na een stop op het skatepark zijn we in Houten. Vanavond op het menu: Gehaktballetjes in zoet/zure saus, kip met sate, een verse gemaakte salade, kipnugguts, stokbrood en fruitsalade. Met z'n alle aan tafel en lachen wat af. Na het eten gaan de 3 boys op de x-box en wij lekker in de tuin in de zon met koffie en een stuk aardbeientaart. Mooier kunnen we de dag niet afsluiten.

De dag is weer voorbij. De calorieën verbrand. Beentjes op de bank en nog nagenieten van de geweldige dag. We zijn allemaal moe, maar morgen doen we lekker rustig aan. Vrijheid moeten we vieren.