Chalet Bruxelles

Afgelopen zaterdag zijn de mannen begonnen met de bouw van de Chalet. Een geweldig moment om de Praktijk Van Brussel in opbouw te zien groeien. Van tientallen losse planken en een beschrijving naar een volledige ruimte voor alles wat ik wil doen.

De mannen hebben er gelukkig verstand van. De basis moet goed zijn en daar gaat best veel tijd in zitten. Passen, meten en waterpas zetten. Ik sta al klaar met mijn handschoenen aan om te helpen, maar wordt vriendelijk verzocht om me bezig te houden met de catering. En ze hebben gelijk. Ze weten wat ze moeten doen en ik zou alleen maar in de weg lopen.

Alle planken worden gesorteerd en natuurlijk moet de onderste plank als eerste. Lego voor volwassenen zeggen ze al gekscherend. En zodra de eerste rand staat gaat het als een trein. Als ervaren chalet bouwers zie je de eerste contouren en ik roep: Koffie.


Al valt er af een toe wat regen het is voor de mannen heerlijk weer om te werken. Niet te warm en niet te koud. Inmiddels is de lunch geweest met broodjes kroket en frikandel, kaas, ham en veel melk.


Vriendin komt even langs om te kijken maar we besluiten om onze handen ook uit de mouwen te steken. De pallets waar de chalet mee is bezorgd zagen we in handzame stukken voor in de open haard.  Prima hout voor in de winter als aanmaakhout. Zo heb ik het gevoel ook iets nuttigs te doen. Inmiddels is het tegen 7 uur en gaan de mannen opruimen. Helaas is het nog niet klaar. De deuren, ramen, vloer en het dak staan nog op de planning. Soms moet ik even geduld hebben. Donderdag gaan de mannen weer verder. Ik ga alvast zorgen dat er genoeg koffie in huis is.

Groene vingers

De afgelopen twee jaar heb ik geen bloemen en planten in de tuin gehad. Een moestuin bak op wielen wel. Met radijs, sla, tomaat, wortelen en aardbei. Maar mooie bloemen of planten, nee. Eigenlijk wel jammer. Mijn tuin is redelijk groot en volledig bestraat met stoeptegels. Wel zo handig met een Anne als graafmachine, want die kan kuilen graven waarin ik volledig in kan verdwijnen. Dus uit praktisch oogpunt heel handig, maar wel saai.

Nu de Praktijk Van Brussel van droom naar werkelijkheid zijn vormen gaat aannemen, kijk ik met andere ogen naar de tuin.

De voorbereidingen voor de Praktijk zijn in volle gangen mijn huis is een opslagplaats geworden. De stoelen staan op de kamer van zoonlief. De tafels staan in de gang en de lampen op de keukentafel. De kasten in de schuur en het laminaat onder de keukentafel. Ik kan niet wachten om het in te richten.

Maar zover is het nog niet. Als het weer het toelaat gaat het zaterdag gebeuren. Vier krachtpatsers gaan de Praktijk bouwen. Zoonlief en ik verzorgen de catering.

Vandaag dan ook de planten in de potten gezet die we gisteren hebben gekocht. De zakken potgrond zijn eindelijk gebruikt. Die lagen al even in de tuin tot ik een juiste ingeving zou krijgen en verhuisden van de ene kant van de tuin naar de andere kant. Maar het begin is er van groen in de tuin. Mijn lievelingsplanten en mijn lievelingskleur. Misschien ga ik toch nog groene vingers krijgen.

Stoelendans

"20 stoelen?" Vriendin kijkt mij verbaasd aan. "Waar heb je die nu voor nodig?" Voor mijn nieuwe stap in Het Geluk Project, zeg ik trots.

Ik ben nu ongeveer 2 weken verder en het begint al mooie vormen aan te nemen. Mijn droom wordt werkelijkheid. Na aanleiding van het 'veertje van Rucphen' waar het begin is ontstaan en de actie die daar op volgde in het stappenplan te verwerken en nu de eerste resultaten zich laten zien.

Ik hoor je nu denken: wat is de droom van Van Brussel?

Mijn droom is een eigen praktijkruimte. Een ruimte waarin ik Life-Coaching gesprekken kan voeren, Luisterkind afstemmingen kan maken en Encaustic Art Creation en Van Dromen Naar Doen! workshops kan geven. Een ruimte speciaal voor mijn klanten, in het teken van rust en ruimte, voor creativiteit en zelfbewustzijn. Voor het ontdekken van passie en te onderzoeken naar mogelijkheden in het leven waar je naar toe wilt gaan. Een ruimte van samenzijn en kennis te delen, vragen te stellen en luisteren naar elkaar. Ruimte om één op één te werken aan thema's die in het leven spelen. Gesprekken in vertrouwen en met respect. Dat is mijn droom.

Nadat ik eerst op onderzoek ben gegaan, websites heb bekeken en informatie heb vergaard, vrienden en vriendinnen mijn plan heb uitgelegd en de financiën op orde zijn, heb ik de knoop doorgehakt. Mijn droom praktijk gaat van start. De chalet is besteld en wordt aankomende week geleverd. De aannemer is de hele zaterdag bezig geweest voor het aanleggen van de stroom, water en afvoer voorzieningen. Scheppen in een dikke laag klei en ongeveer 30 graden, ik doe het ze niet na. 

Over 2 weken kunnen de mannen weer aan de slag. Het plaatsen van de chalet over de hele breedte van de tuin en bovendien zit er een veranda bij. Als dat geen mooie praktijk wordt.

Maar waar heb ik de stoelen voor nodig? De ruimte is geschikt voor één op één gesprekken maar ook voor groepen tot 15 personen voor bijvoorbeeld een lezing. Aan de tafel kunnen 10 tot 12 personen zitten voor een workshop. Een droom locatie voor mij waarin er veel mogelijkheden zijn. Los van mijn huishouden en geheel in het teken van mijn klanten.

De komende maand staat in het teken van bouwen. Bouwen aan de chalet, bouwen aan de inrichting en bouwen aan mijn nieuwe website. Creativiteit laten stromen en nieuwe mogelijkheden onderzoeken en uitwerken. Vertrouwen op het proces van groei en bouwen aan mijn Misie en Visie, mijn geluk en het eindresultaat: mijn droom praktijk Van Brussel.

Nieuwe stap in Het Geluk Project

De zomer vakantie is hier bijna aangebroken. Nog één maand en dan ga ik ook even de nodige rust pakken. Op dit moment is de planning dat ik gewoon thuis blijf. Geen plannen op het gebied van "op vakantie gaan", maar Home Sweet Home en de achtertuin. Relaxen in de hangmat of een boek lezend onder de parasol. De zee fantaseer ik er wel bij. 

Plannen waren er wel, maar om een een of andere reden zat het een beetje tegen. Naarmate de tijd verstreek viel plan na plan door diverse "oorzaken" van het lijstje af. Zoonlief die eigenlijk niet stond te springen om weg te gaan en voor het maken van een buitenlandse reis moeten mijn meiden ook ondergebracht worden en last minute een pension vinden voor mijn formaat honden is geen makkelijke taak. 

Turkije 2010

Inmiddels zijn er andere plannen ontstaan. Het universum heeft andere plannen en dat begon met het veertje in Rucphen. Na de lezing lag er in het gras een wit veertje. Ik vind het altijd bijzonder om een veertje te vinden en geeft voor mij aan dat er "van boven" een seintje wordt gegeven. Wat voor seintje het betreft, daar filosoferen we op de terugweg over. Maar het zaadje is gepland. Gaande de dagen die volgen begint er een plan te ontstaan. Ik onderzoek, fantaseer en leg mijn vriendinnen uit wat de plannen zijn. Inmiddels is de eerste stap gezet met het maken van een stappenplan en de vervolgstappen en voorbereidingen kunnen nu verder uitgewerkt worden.

Rucphen 2014

Van Dromen Naar Doen is voor mij werkelijkheid aan het worden. Mijn Droom gaat zich manifesteren. Niet dat het zomaar uit de lucht komen vallen (behalve het veertje) en plop, daar is het. Maar een klein zaadje (je droom) voeden met gedachten en fantasie. Onderzoeken naar de mogelijkheden, wat heb je nodig en wat is je eindresultaat. Welke richting wil je op, welke ruimte geef jij aan je droom, hoe ga je het organiseren

en heb jij je resultaat voor ogen? Met mijn stappenplan gaat het in september gebeuren.

Moment van "klein" geluk

Er zijn momenten van "klein" geluk. Een moment van euforie waardoor je beseft dat het heerlijk is dat je leeft. Je hebt een dak boven je hoofd, je hebt werk, de koelkast is gevuld en genoeg vrienden om je heen om af te spreken. Gisterenavond was voor mij zo'n moment.

Nadat ik een volle werkdag had afgesloten, alle mails de deur uit had gedaan, telefoontjes had gepleegd, was het ME-time. Al jaar en dag is woensdag mijn bad-dag. Een verwen moment voor mezelf. Geen telefoon, geen internet, geen televie en geen roepende kinderen om mij heen. Helemaal in rust liggen badderen. Kaarsen aan, rustgevende muziek op de achtergrond, glaasje drinken op de badrand en helemaal terug naar ME.

Woensdag bad-dag is niet zomaar ontstaan. Dat had een reden. Niet een vrolijke reden, maar een zeer noodzakelijke reden. Iedereen kent het wel. We vliegen van hot naar her, van wasmachines vullen tot aan de belangrijke vergadering op het werk. Kinderen van de opvang halen na een lange werkdag, een drie gangen menu op het avond programma voor vrienden en je moet de boodschappen nog doen terwijl jouw auto stuk is en manlief belt dat hij in de file staat. De stress schiet uit al je poriën, snauwd naar de kinderen die zoals gewoonlijk niet doen wat jij wilt en je hoopt dat je vrienden de afspraak zullen afzeggen. Manlief heeft inmiddels de stortvloed aan verwijten al naar zijn hoofd geslingerd gekregen en jij voelt de hoofdpijn al opkomen. Dat wordt een gezellige avond.

Er komt een moment dat jij, die alle ballen in de lucht houd, de ballen niet meer kan opvangen. Je loopt jezelf voorbij. In de rush van de dag vlieg je mee om de ballen hoog te houden, maar een voor een kletteren ze naar beneden. Je bent verbaasd, hoe kan dat nou? Al jaren gaat het goed met jongleren tussen werk, huishouden, kinderen, ouders, vrienden en je relatie en nu kijk je naar de balllenbak die is ontstaan in je leven. In die ballenbak zit jij, uitgeblust, gestresst en jezelf volledig kwijt.

 

 

De eerste keren dat ik mijn bad-moment ging invoeren waren niet gemakkelijk. Ten eerste mezelf: onrustig, zomaar tijd voor mij? Plannen in de agenda; Pffff kan echt niet vanavond. Omgeving; wat ga jij nu doen? Douchen en in bad gaan hebben meer een verzorgende functie. Schoon en fris worden. Maar 2 uur zomaar liggen badderen daar zijn de meningen over verdeeld. Inmiddels is iedereen er aan gewend. Alleen in geval van calamiteiten mag je me roepen, mijn bad-dag staat gepland in mijn agenda en de telefoon ligt buiten gehoor afstand. Ik kan heerlijk dobberen in een bad met dode zeezout en baking soda of een heerlijke ontspannende badolie. De break in de week en tijd om de boel de boel te laten. Mediteren of gedachten gewoon laten gaan zonder gelijk in de actie te springen. En weet je, alles gaat gewoon door. Als ervarings-deskundige bad-dobber kan ik je garanderen dat de wereld gewoon doordraaid. De kinderen willen je zelfs een glaasje dinken brengen. Manlief hoef je niet te vertellen dat de hond uitgelaten moet worden, hij doet het gewoon. Je vrienden schieten in de lach als ze je voicemail krijgen, oh ja, bad-dag.

Wanneer ga jij goed voor jezelf zorgen? Wat zijn jouw momenten van ME-time? Laat het me weten, want in ben heel benieuwd of ik nog meer ME-momenten kan inplannen.

Het verhaal van de verloren rugtas

Op vijf september is het druk op het station Lekbrug in Vianen. Ik zit op een anderhalf zitje op weg naar mijn werk en de bus 63 naar Utrecht stroomt vol. Een dubbelgelede bus barst uit zijn voegen. De bus gangers, veelal werkende en studenten proppen zich nog tussen de deuren. Collega NS'er kijkt of er nog een plekje is. Ik roep haar en zeg dat we samen best wel op het anderhalf zitje kunnen zitten. Mijn rugzak leg ik achter ons neer op een kleine bagage rekje. We hebben het heel gezellig, zo diggies tegen elkaar aan. We praten wat over ons werk en lachen wat af.

Aangekomen op station West hobbelen we achter de meute de bus uit richting de OV terminal. Giga druk natuurlijk en samen lopen collega NS'er en ik het volle station binnen. Halverwege de stationshal zie ik in een nieuw winkeltje een prachtige mooie roze tas staan. Wauw die is echt mooi. Ohhhhhhhhh nee, mijn rugtas. Die staat nog op de bagage rekje in de bus. Ik ren op mijn hakken van zeven centimeter tegen de stroom in van stationgangers terug naar de uitstaphalte. Grrrrr nog een trap af en ik zie net dat mijn bus waarin ik ben gekomen de hoek omgaat op weg om de volgende lading bus gangers op plaats van bestemming te brengen.

Ok, wat nu? Ik hijg even uit en loop de trap weer op en ga op zoek naar de informatie balie van Connexxion in de stationshal. Die weten vast wel wat ik moet doen. Ik zal heus de eerste niet zijn die iets in de bus laat liggen. De week ervoor had ik al een OV-chippas gevonden in de bus tussen 2 stoelen in. Die bracht ik netjes naar de chauffeur. Geen probleem toch, om iets wat je vindt terug te bezorgen al dan niet via de chauffeur? Ook op koninginnennacht in Utrecht 2013 vond ik in de mensenmassa een bos sleutels. Ondanks dat het enorm druk is op dat punt, probeer ik een agent te bereiken. Die had echt iets anders te doen en geeft mij het advies om de bos sleutels naar de EHBO post te brengen bij Paardenveld. Het duurde even voor dat we dat hadden bereikt door galopperende paarden door de straten en een jongeman van vijftien jaar die straallazerus van de wodka bij de EHBO post werd gebracht en later met gillende sirenes werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Ik bedoel maar, je doet het toch maar, die sleutels afgeven.

Bij de informatiebalie geeft een aardige meneer mij een kaartje met daarop een nummer die ik kan bellen. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen en tik gelijkertijd het nummer in mijn mobiel op een overvol station. Ja, ik was een tikkeltje van slag en het is nog vroeg. Wanneer de door de keuze menu's heen ben krijg ik een vriendelijke dame aan de lijn. Ik snak naar koffie en probeer mijn verhaal te doen. "Mevrouw, kunt u iets rustiger praten, ik begrijp er niets van", zegt ze. Ik haal diep adem en maan mijzelf tot kalmte. Daarna vertel ik nogmaals mijn verhaal. Ze vult voor mij een formulier in en gaat de chauffeur van de bus bellen. Kijk, dat is nou aardig. Het kan niet anders of de buschauffeur ziet mijn tas liggen en wanneer hij weer terug is in Utrecht heb ik mijn tas weer.

Ik foeter mezelf uit op weg naar mijn werk. Ik voel me zo stom. Hoe kan ik mijn tas nou vergeten? Nog nooit is mij dat overkomen. Altijd netjes op schoot of naast mij op een stoel als die nog vrij is. Maar goed. Eerst maar eens koffie. Ik vertel mijn collega mijn stunt en samen maken we een lijstje wat er in de tas zit.

Een roze broodtrommel met mijn naam erop met een engel
Een Iphone 5 oplader
Bos huissleutels met daaraan een engel
Schrijfblok a5 van de vergadering gisterenavond van Luisterkind
Mijn RGB/RGW formulier 2012
Klein opschrijfboekje met codes
Leesbril Silouette van 2 maanden oud
Wat kleine dingen zoals lippenstift, lipgloss en misschien wat pennen.

Het is na de lunch pauze waarop ik bedenk dat die mevrouw van Connexxion nog niet gebeld heeft. Ik klim weer in de telefoon en loop het keuze menu weer door. Wederom krijg ik een vriendelijke dame aan de lijn. Ze gaat het even nakijken. Nee helaas, de tas is niet gevonden. We bellen u als de tas gevonden is. Verdwaasd hang ik op. Niet gevonden? Dat kan toch niet? Ritje Utrecht-Vianen, daarin kan toch niets gebeuren? Er volgen wat krachttermen en ik loop naar de koffie automaat voor een cappuccino met suiker. Ok, wat nu?

Ik duik het internet op met de vraag "wat te doen bij verlies van ....". De site van de politie geeft meer duidelijkheid. Wanneer je je identiteitspapieren, rijbewijs of paspoort verliest moet je die in de meeste gevallen bij de politie aangeven. Overige zaken moeten bij de gemeente en/of vervoermaatschappijen worden opgegeven. Ik kom terecht op een link www.verlorenofgevonden.nl Ik vul netjes de gevraagde gegevens in. Nu maar wachten. En wachten en wachten.

Inmiddels zijn we 2 weken verder. Ik wacht nog steeds. Mijn lieve trouwe zwart leren rugtas is nog steeds niet terug. Ik begrijp er helemaal niets van. Er zaten geen spullen van waarde in. Mijn telefoon, portemonnee, rijbewijs en andere kleine zaken had ik in een klein tasje bij me. Geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen. Maar waar is mijn rugtas?

Inmiddels heb ik meer sites gevonden waarop je je verloren of gevonden voorwerpen kan opgeven. Rijp en rauw staat erop. Van telefoons tot gevulde koffers, laptops en plastic tassen met nieuwe gekochte kleding, sleutelbossen, fietsen, jassen, rijbewijzen en kenteken papieren. Maar niet mijn rugtas. Via www.loketgevondenvoorwerpen.nl heb ik facebook en twitter ingeschakeld. Vergeet de kracht van social media niet.

Wil jij mij helpen om mijn kanjer van een rugtas terug te brengen? Verdien jij de taart die ik ga geven aan die persoon die mij mijn rugtas kan terug brengen?

Actie op de snelweg

Om kwart over zeven vertrekken vriendin en ik naar Almere om een nieuwe bank op te halen. De aanhanger, geleend van de overbuurman, zit achter de auto. Nog even tanken en dan op weg.

We kletsen heerlijk over werk, kinderen en andere verwante zaken en zoeven met een gangetjes van vijfentachtig over een redelijk drukke a27. Midden in een verhaal roept vriendin van schrik: "He, de aanhanger". Ik kijk in de zijspiegel en zie een angstaanjagend tafereel. Met een spoor van vonken slingert de aanhanger over de weg. Van de rechterbaan naar de linker en weer terug en komt op de vluchtstrook terecht. De aanhanger ploegt zich daarna in de berm en laat een spoor van omgewoeld gras achter.

Inmiddels staat de aanhanger na 800 meter stil. Vriendin ramt de auto in zijn achteruit tot aan de aanhanger. Trillend op de benen staan we naast de auto. Wat in hemelsnaam is hier gebeurt?

We lopen rondom de losgeschoten aanhanger en wonder boven wonder is alles heel. Wat graspollen her en der en de remkabel die stuk is, maar verder niets. En wat nog belangrijker is, niemand is gewond. Geen aanrijdingen, kettingbotsing of over de kop geslagen auto.

Met vereende krachten heisen vriendin en ik de aanhanger weer achter de auto en rijden met een matig tempo de snelweg weer op.

Of het nu van de spanning was of te komisch voor woorden, we gieren van het lachen. Mijn blik is continu op de zijspiegel gericht, want in gedachten zie ik dat het nog een keer kan gebeuren.

Aangekomen op plaats van bestemming krijgen we heerlijk een kopje koffie en kunnen we ons verhaal even kwijt. Daarna begint het sjouwwerk. Rond tien uur vertrekken we weer uit Almere met een prachtige bank.

Weer terug in Vianen laden we de aanhanger uit. Alles is goed gegaan en ik ben heel blij dat we zonder kleerscheuren thuis zijn. Nog een laatste sjouwbeurt en heb ik weer een prachtige bank. De boys helpen mee de stoelen naar binnen te dragen. Nu de bank nog.

Oeps, de bank pas niet door de huiskamer deur. Oh nee, want nu? Misschien door de achterdeur? Helaas, dat past ook niet. Daar staan we dan. Als laatste oplossing: door het huiskamerraam. Met een centimeter over tillen we de bank door het raam. Iemand had het moeten filmen, te hilarisch voor woorden.

Om 12 uur staat alles op zijn plek en ik heb een pracht bank. Vandaag de kamer schoonmaken, kabels wegwerken en dan genieten van de nieuwe bank.