Aangekomen op station West hobbelen we achter de meute de bus uit richting de OV terminal. Giga druk natuurlijk en samen lopen collega NS'er en ik het volle station binnen. Halverwege de stationshal zie ik in een nieuw winkeltje een prachtige mooie roze tas staan. Wauw die is echt mooi. Ohhhhhhhhh nee, mijn rugtas. Die staat nog op de bagage rekje in de bus. Ik ren op mijn hakken van zeven centimeter tegen de stroom in van stationgangers terug naar de uitstaphalte. Grrrrr nog een trap af en ik zie net dat mijn bus waarin ik ben gekomen de hoek omgaat op weg om de volgende lading bus gangers op plaats van bestemming te brengen.
Ok, wat nu? Ik hijg even uit en loop de trap weer op en ga op zoek naar de informatie balie van Connexxion in de stationshal. Die weten vast wel wat ik moet doen. Ik zal heus de eerste niet zijn die iets in de bus laat liggen. De week ervoor had ik al een OV-chippas gevonden in de bus tussen 2 stoelen in. Die bracht ik netjes naar de chauffeur. Geen probleem toch, om iets wat je vindt terug te bezorgen al dan niet via de chauffeur? Ook op koninginnennacht in Utrecht 2013 vond ik in de mensenmassa een bos sleutels. Ondanks dat het enorm druk is op dat punt, probeer ik een agent te bereiken. Die had echt iets anders te doen en geeft mij het advies om de bos sleutels naar de EHBO post te brengen bij Paardenveld. Het duurde even voor dat we dat hadden bereikt door galopperende paarden door de straten en een jongeman van vijftien jaar die straallazerus van de wodka bij de EHBO post werd gebracht en later met gillende sirenes werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Ik bedoel maar, je doet het toch maar, die sleutels afgeven.
Bij de informatiebalie geeft een aardige meneer mij een kaartje met daarop een nummer die ik kan bellen. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen en tik gelijkertijd het nummer in mijn mobiel op een overvol station. Ja, ik was een tikkeltje van slag en het is nog vroeg. Wanneer de door de keuze menu's heen ben krijg ik een vriendelijke dame aan de lijn. Ik snak naar koffie en probeer mijn verhaal te doen. "Mevrouw, kunt u iets rustiger praten, ik begrijp er niets van", zegt ze. Ik haal diep adem en maan mijzelf tot kalmte. Daarna vertel ik nogmaals mijn verhaal. Ze vult voor mij een formulier in en gaat de chauffeur van de bus bellen. Kijk, dat is nou aardig. Het kan niet anders of de buschauffeur ziet mijn tas liggen en wanneer hij weer terug is in Utrecht heb ik mijn tas weer.
Ik foeter mezelf uit op weg naar mijn werk. Ik voel me zo stom. Hoe kan ik mijn tas nou vergeten? Nog nooit is mij dat overkomen. Altijd netjes op schoot of naast mij op een stoel als die nog vrij is. Maar goed. Eerst maar eens koffie. Ik vertel mijn collega mijn stunt en samen maken we een lijstje wat er in de tas zit.
Een roze broodtrommel met mijn naam erop met een engel
Een Iphone 5 oplader
Bos huissleutels met daaraan een engel
Schrijfblok a5 van de vergadering gisterenavond van Luisterkind
Mijn RGB/RGW formulier 2012
Klein opschrijfboekje met codes
Leesbril Silouette van 2 maanden oud
Wat kleine dingen zoals lippenstift, lipgloss en misschien wat pennen.
Het is na de lunch pauze waarop ik bedenk dat die mevrouw van Connexxion nog niet gebeld heeft. Ik klim weer in de telefoon en loop het keuze menu weer door. Wederom krijg ik een vriendelijke dame aan de lijn. Ze gaat het even nakijken. Nee helaas, de tas is niet gevonden. We bellen u als de tas gevonden is. Verdwaasd hang ik op. Niet gevonden? Dat kan toch niet? Ritje Utrecht-Vianen, daarin kan toch niets gebeuren? Er volgen wat krachttermen en ik loop naar de koffie automaat voor een cappuccino met suiker. Ok, wat nu?
Ik duik het internet op met de vraag "wat te doen bij verlies van ....". De site van de politie geeft meer duidelijkheid. Wanneer je je identiteitspapieren, rijbewijs of paspoort verliest moet je die in de meeste gevallen bij de politie aangeven. Overige zaken moeten bij de gemeente en/of vervoermaatschappijen worden opgegeven. Ik kom terecht op een link www.verlorenofgevonden.nl Ik vul netjes de gevraagde gegevens in. Nu maar wachten. En wachten en wachten.
Inmiddels zijn we 2 weken verder. Ik wacht nog steeds. Mijn lieve trouwe zwart leren rugtas is nog steeds niet terug. Ik begrijp er helemaal niets van. Er zaten geen spullen van waarde in. Mijn telefoon, portemonnee, rijbewijs en andere kleine zaken had ik in een klein tasje bij me. Geluk bij een ongeluk, zullen we maar zeggen. Maar waar is mijn rugtas?
Inmiddels heb ik meer sites gevonden waarop je je verloren of gevonden voorwerpen kan opgeven. Rijp en rauw staat erop. Van telefoons tot gevulde koffers, laptops en plastic tassen met nieuwe gekochte kleding, sleutelbossen, fietsen, jassen, rijbewijzen en kenteken papieren. Maar niet mijn rugtas. Via www.loketgevondenvoorwerpen.nl heb ik facebook en twitter ingeschakeld. Vergeet de kracht van social media niet.
Wil jij mij helpen om mijn kanjer van een rugtas terug te brengen? Verdien jij de taart die ik ga geven aan die persoon die mij mijn rugtas kan terug brengen?
