Soms kan ik moe van me worden. Niet alleen de mensen om me heen, ik zelf trouwens ook. Maar het is heerlijk om enthousiast te zijn. Gedreven door een idee. Een super idee, al zeg ik het zelf.
Begin november 2010 kreeg ik een brainwave. Een idee, het kwam totaal uit de lucht vallen en ik had gelijk het gevoel, daar moet ik iets mee doen. Na wat voor mij, wat sumier speurwerk op internet, werkte ik het idee wat in mijn hoofd zat uit op papier. Ik wist precies wat ik wilde bereiken, alleen de vraag was hoe?
Nu na drie jaar, sinds de depressie echt greep op mij kreeg, voel ik weer een klein stukje van mijn eigen ik terug. Vele stukken wil ik niet meer terug en zal ook niet meer de "oude" zijn. Maar ik miste mijn gedrevenheid. Ergens was ik dat "verloren", geen idee waar, maar ik miste het. Het is een waakvlammetje van een kachel die op de laagste stand staat. Je weet dat er een vlammetje is, maar waar zit de knop die het vlammetje groter doet worden?
DOEN!!!
Voor mij nu heel logisch, had ik dat niet eerder kunnen bedenken? Ik denk het niet, omdat je in het herstel-proces verschillende fases doorgaat. Herstellen gaat in het begin met mini stapjes vooruit en met zevenmijls laarzen achteruit. Wanneer er balans is in stappen vooruit, komen er nieuwe uitdagingen. Mogelijkheden die je daarvoor niet kon zien en nu langzaam aan weer te voorschijn komen. Kwaliteiten die voor je gevoel voor altijd waren verdwenen, komen weer naar boven als de krokussen door een laagje sneeuw. In de vaste kleuren, wit, paars en geel, maar je ziet ze weer.
Doordat er een mogelijkheid kwam, ging ik DOEN. Alsof nu de tijd rijp was voor DOEN.
Ik hoefde niet na te denken en zei direct ja. Ik mocht er ook even over nadenken, maar dat had ik in 2 seconden gedaan. Met heel mijn hart zei ik ja. Ik had geen idee wat me te wachten stond, wat het inhoudelijk inhield en wat de consequenties zouden zijn, maar ik ging ervoor. Dat was de beste zet die ik had kunnen doen.
Inmiddels ben ik al enkele maanden aan het DOEN en elke dag met mijn gedrevenheid, passie en enthousiastme. Nieuwe dingen leren, met bibberende knieën voor een groep van 30 nieuwe gezichten staan en een presentatie houden, contacten aangaan, workshops geven en organiseren, alleen naar Droomdag gegaan met 400 andere vrouwen en gesprekken voeren. Ik doe. En dat geeft power, heel veel power.
Zo ook mijn idee. Ik wist wat ik wilde en en daarvoor moest ik DOEN. De allereerste stap voor mijn Project. Project MaS & De Voedselbank. Na verschillende mailtjes een afspraak gemaakt om samen naar het Project idee te kijken. Ik was niet de enige die enthousiast was. De kamer zinderde ervan. In een uur kon ik vertellen wat het Project inhield en wat ik wilde bereiken. Maar nu? Hoe nu verder?
Via via kwam ik telefonisch in contact met het Oosterlicht College Vianen. Ze hadden de mail ontvangen met het idee voor een Project MaS & De Voedselbank. Na wat uitleg via de telefoon was er nog geen ruimte voor het Project.
Oke dacht ik. Even de decembermaand voorbij laten gaan. Is voor mij toch niet de makkelijkste maand, dus ik kon me helemaal op mezelf concentreren. Niet gelijk aan mezelf twijfelen, geen paniek. Het is een goed idee. De tijd is nog niet rijp voor dit Project.
Tot vlak voor kerst ik een telefoontje kreeg met de vraag of ik in de gelegenheid was om het idee te bespreken. Ook daar hoefde ik niet over na te denken en plande de afspraak voor 2 dagen later. Vanaf dat moment ben ik in een flow gekomen. De plannen werden gemaakt, afspraken vastgelegd, planning gemaakt en begin januari kon het Project van start. Ik was in de wolken. Mijn idee gaat zomaar vorm krijgen.
Inmiddels zijn we 3 maanden verder en ik kan niet anders zeggen dat het een groot succes is. 125 leerlingen van het Oosterlicht College Vianen doen hier aan mee. Van een bezoek brengen aan de Voedselbank en een presentatie geven aan de klas tot flyers maken en verspreiden onder 3000 huishoudens in Vianen. 4 weken lang, 4 avonden per week lopen de leerlingen huis aan huis om verzorgingsproducten op te halen. Een dag verwenpakketten samenstellen en een handgeschreven boodschap op een kaartje zetten. Nog 1 maand te gaan en dan wordt het eerste verwenpakket overhandig aan de Voedselbank. Hoeveel pakketten we gaan realiseren? Dat wordt 19 april bekend gemaakt.
Ik ben nu al trots op het geweldige resultaat wat is bereikt. Van het bellen met de krant, gesprek met de gemeente, sponsoren zoeken, ruimte regelen, elke avond 2 uur lang pubers mee op sleeptouw, winkeliers langs gaan, wekelijks overleg met het Oosterlicht College over de voortgang, sorteren van de producten op de keukentafel en dozen vol met nieuwe producten, de telefoon die roodgloeiend staat voor het ophalen van producten voor bewoners die niet thuis waren. Elke stap was het waard.
Doen is voor mij de manier om mijn gedrevenheid tot uiting te brengen. Vol passie kan ik vertellen waarom dit zo waardevol is en hoe belangrijk bewustwording is. Ik geniet elke minuut van dit Project.
Na dit prachtige Project is er weer een nieuw idee. Het zit al in mijn hoofd. Maar stapje voor stapje kom ik vooruit in mijn herstel. Vleugels heb ik gekregen en zo fladder ik door mijn leven.
