Het Geluk Project

Het Geluk Project

vrijdag 31 december 2010

Vleugels


We lopen samen in het bos. Ik zie niks, zij ziet alles. Met gebogen hoofd, schoppend door de bladeren lopen we samen op. Ik ben stil en zij luisterd. Ik ontplof van machteloosheid en de terugvallen rijgen zich aaneen. Ik ben in mijn eigen wereld, zij kijkt naar de wereld.

Ze kijkt me aan en zegt: "kijk daar, daar op de grond". Ik zie niets anders dan verdorde bladeren en droge aarde. Een massa van grijs tot zwart kleurt mijn wereld. Een zwart gat waaruit ik probeer te klimmen. Ik ben het klimmen zo moe en er komt geen einde aan. Iedereen om mij heen roept dat er een einde aan komt en dat het goed komt, maar ik zie het niet, ik voel het niet, het lukt me niet.

"Kijk" zegt ze nog een keer. "Een veer van een Gauw". "Ja, en?" denk ik, "lekker belangrijk". Ze bukt zich om de veer op te pakken en zegt": ïk geef je deze veer, een veer van een vleugel, omdat je nu zelf geen vleugels hebt. Deze veer helpt je tot je je eigen vleugels weer hebt". Ik pak de veer aan. Zwart met een blauwe gloed.

Dagen worden weken, weken worden maanden en al die tijd heeft die veer in mijn portemonee gezeten. Elke dag had ik de veer bij de hand. Het werd een symbool, een anker, een kracht die ik zeker kon gebruiken wanneer mijn wereld donker en onzeker was. Een houvast of een talisman tot mijn eigen vleugels klaar waren om de wereld te zien van licht en liefde. Met kleine stapjes ga ik vooruit, onderneem nieuwe dingen, leer accepteren en al die tijd was de veer erbij.

In de afgelopen maanden heb ik gevladderd en gewapperd met mijn vleugels om steeds meer zekerheid te krijgen in het leven. Maar nu is het tijd om mijn nieuwe vleugels te gebruiken. Het moment is gekomen om van haar, die aan mijn zijde meeliep in mijn donkere periode, afscheid te nemen. Emotioneel maar dankbaar dat dit moment gekomen is en dat mijn leven vol kleur en liefde meeneem in mijn vluchten in het leven.

Ik overhandig haar een cadeau. Ik zeg: "het heeft me zo goed gedaan, maar nu heb ik de veer niet meer nodig. Ik heb mijn eigen vleugels. Misschien dat jij een veer kan gebruiken". Ze schiet vol en zegt: "het kindje in mij kan best een veer gebruiken"



Met enorme dank van inspiratie van M. van wie ik het verhaal van de veer mocht gebruiken. Soms kunnen we even niet vliegen en vladderen we ongeduldig door het leven. Maar soms door een klein gebaar weten we dat de Engelen bij ons zijn, ons helpen waar ze kunnen, dag en nacht. Wees dankbaar voor liefde, voor kracht en licht in ons leven en we doen de Engelen geen groter plezier om Liefde te delen.

Ik wens iedereen een Liefdevol, Zinnenprikkelend, Voedselrijk en een Gezond 2011